رمان

پارت ۴۰ – «در آغوش اربابم»

آخر شب. بدنش کبود، ولی لب‌هاش خندون.

تو آغوش میراد خوابیده بود.

– هنوزم باور نمی‌کنم این‌همه لذت تو وجودم جا بشه.

میراد بوسیدش، آروم.

– چون تو مال منی… تا آخرش.

اون شب، بدون سکس، فقط بوسه…

ولی بوسه‌هایی که حتی داغ‌تر از شبای قبل بودن.

---

پارت ۴۱ – «صبحی که بوی عشق می‌داد»

نور خورشید از لای پرده‌ها افتاده بود روی صورتش.

پریماه توی آغوش میراد خوابیده بود، دستش زیر گردن اون مرد، لب‌هاش هنوز گرم بوسه‌ی دیشب.

میراد بیدار شد، با لبخند نگاش کرد.

– هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم یه روزی، بیدار شدن کنار یه نفر این‌قدر شیرین باشه.

پریماه چشم باز کرد، نفس‌نفس زد و با صدایی آروم گفت:

– من همیشه اینو می‌خواستم... فقط تو رو... فقط همینو.

دستای هم گره خورد. بدون هیچ عجله‌ای، دوباره رفتن تو آغوش هم.

نه برای لذت، نه برای نیاز... فقط برای بودن.

---

پارت ۴۲ – «اولین قدم‌های با هم بودن»

اون روز باهم رفتن لب چشمه.

پریماه لباس بلند پوشیده بود و موهاش رو بافته بود.

میراد دستش رو گرفته بود و توی راه، هر دو با صدای بلند خندیدن.

– می‌دونی چی‌کار دارم می‌کنم پریماه؟

– چی؟

– دارم زندگی می‌کنم... با تو.

کنار آب، پابرهنه قدم زدن، دویدن، افتادن تو بغل هم…

مثل بچه‌هایی که عاشقانه بازی می‌کنن.

اون روز حتی یه بوسه هم رد و بدل نکردن.

اما دل‌هاشون… پر بود از عشق.

---

پارت ۴۳ – «خونه‌ای که با خنده ساختن»

میراد براش یه خونه‌ی کوچیک، کنار باغ ساخت.

نه قصر بود، نه تجملی. اما هر دیوارش با خنده و عشق بالا رفته بود.

پریماه رو برد تو خونه.

– اینجا قراره دنیای ما باشه. با صبحونه‌های دونفره، با صدای خنده‌ت، با بوسه‌هایی که هیچ‌وقت تموم نمی‌شن.

پریماه اشک شوق تو چشماش بود.

– باورم نمی‌شه… واقعاً دارم باهات زندگی می‌کنم.

– نه فقط زندگی… ما داریم با هم عشقو بزرگ می‌کنیم.

---

پارت ۴۴ – «شب اولی که فقط عشق بود»

اون شب، اولین شبی بود توی خونه‌ی جدید.

شمع‌ها روشن، عطر گل‌های باغچه توی هوا.

پریماه تو لباس سفید، با موهای باز، جلوی میراد ایستاده بود.

میراد با نگاهش بغلش کرد.

– هیچ‌وقت این‌قدر خوشبخت نبودم...

لب‌هاشون به هم رسید، آروم، طولانی، پر از محبت.

تن‌هاشون گره خورد، ولی این بار، بدون شتاب… فقط نرمی و عشق.

هر بوسه، یه قول.

هر نفس، یه وعده برای همیشه.

---

پارت ۴۵ – «و عشق… ادامه داشت»

چند ماه بعد، توی حیاط نشسته بودن.

پریماه زیر درخت، دستش روی شکمش.

– فکر می‌کنی دختره یا پسر؟

– مهم نیست… تا وقتی بچه‌ی عشق ما باشه.

میراد خم شد، بوسه‌ای زد روی پیشونیش.

– تو همیشه دنیام می‌مونی. رعیت یا ارباب، مهم نیست… تو مال منی، من مال تو.

صدای خنده‌ی پریماه پخش شد تو هوا.

و اون روز، عشقشون از همیشه زنده‌تر بود.

پایان...

پارت۱۵

زن قبلی میراد برگشته بود. با نگاه سرد و پر ادعا.

– این دختره به چه قیمتی تو عمارت جا گرفت؟

پریماه لبخند زد.

– با قیمتی که تو نتونستی بپردازی.

میراد از دور نگاه کرد، با افتخار.

اون شب، پنهونی بردش به اتاق مخفی تو زیرزمین…

بستش به ستون، تنشو بوسید تا اشک بریزه…

ولی نه از درد… از لذت خالص.

پارت ۱۶ – «نقشه»

یکی می‌خواست بین‌شون تفرقه بندازه. شایعه پخش شده بود که میراد زن می‌گیره.

پریماه ساکت شد. سرد شد.

میراد فهمید.

– هنوز نفهمیدی فقط تویی تو این دنیای لعنتی؟

بغلش کرد. بوسیدش. با دست‌های لرزون، لباس از تنش کند.

اون شب، سکس‌شون پر از بغض بود. پر از "نگام کن فقط منم".

و صداش تو شب پیچید:

– اربابم… فقط مال منی.

پارت ۱۷ – «پیوند»

میراد زانو زد.

– اینو نمی‌گم از روی اجبار… از روی میل می‌گم.

زنم می‌شی؟

پریماه اشک تو چشم‌هاش جمع شد.

– من همیشه زن تو بودم… از شب اولی که منو خواستی.

اون شب، برای اولین‌بار، عشق روی تخت بود… نه فقط میل.

بوسه‌ها کندتر، عمیق‌تر…

تا مرز جنون رسیدن.

پارت ۱۸ – «خون»

یکی از نوکرها به پریماه تعرض کرد.

میراد اون شب تبدیل شد به هیولا.

دست اون مردو شکست، تبعیدش کرد.

برگشت پیش پریماه، لرزون.

– دیگه نمی‌ذارم حتی بادم بهت بخوره.

بوسه‌هاش این‌بار ترحم نبود… محافظت بود.

سکس‌شون اون شب پر از بوسه و اشک بود.

پارت ۱۹ – «باردار»

پریماه چند روز مریض بود. وقتی فهمید بارداره، شوکه شد.

به میراد گفت. اون مرد بغض کرد.

– این بچه، باید ارباب بعدی شه.

اون شب، با دقت بوسیدش.

آروم، نرم، مثل کسی که می‌دونه چیزی بزرگ‌تر از عشق شکل گرفته.

پارت ۲۰ – «اربابم»

شب عروسیشون شد. عمارت پر نور، ولی اتاق‌شون خاموش.

میراد دست‌هاشو گرفت.

– از اون شب اول تا حالا، تو شدی همه‌چیم.

پریماه اشک ریخت.

– تو شدی اربابم… و من، برده‌ی عاشق.

اون شب، عشقشون رو جشن گرفتن…

نه فقط با لب، با تن.

با همه‌ی وجود.

پارت ۲۱ – «دست‌بسته، چشم‌بسته»

اون شب، میراد بدون حرف اومد تو اتاق. درو قفل کرد.

– امشب، فقط گوش می‌دی.

پریماه لب زد:

– یعنی قراره چی شه؟

دست‌بند چرمی رو از جیبش درآورد.

– دستات... عقب.

بستش. بعد، پارچه‌ی مشکی روی چشماش. تاریکی مطلق.

صدای نفس کشیدن میراد نزدیک‌تر شد. بوسه‌ی خیس رو گردن.

دست‌هایی که بدنش رو لمس می‌کردن ولی دیده نمی‌شدن.

لب، زبان، گاز... تنش زیر اون شدت می‌لرزید.

– هر آهی که بکشی، بیشتر ادامه می‌دم.

و اون شب، آه‌ها بند نیومدن...

پارت ۲۲ – «روی میز چوبی»

آشپزخونه خالی بود. پریماه اومد چیزی برداره، اما میراد از پشت کشیدش.

– دلم تنگ شده بود... برای تو روی این میز.

میز چوبی، صدای برخورد بدن، بوی غذا و عرق.

دامنش رو زد بالا. با زبون رد کشید تا رانش.

پریماه دندون‌هاش رو روی لب فشار داد.

میراد پچ زد:

– داد بزن... بذار همه‌ی عمارت بدونن کی صاحبته.

ضربه‌هاش تند، عمیق، محکم. میز تکون می‌خورد.

آخرش، با یه جیغ خفه‌شده، رفت بالا...

تو آغوش اربابش.

پارت ۲۳ – «خیس و وحشی»

حموم تاریک، بخار گرفته.

پریماه پشت به دیوار، موهاش خیس.

میراد با شونه‌ی باز و بدن داغ اومد جلو.

– زیر دوش، بدنو بیشتر حس می‌کنی...

بدون مقدمه، لب‌هاش خورد به سینه‌هاش. زبونش دایره زد، گاز گرفت.

دست‌ها رفت بین پاها. یه فشار ناگهانی، یه ناله‌ی تیز.

– می‌خوام صداتو بشنوم... اینجا، زیر قطره‌های آب.

پریماه خودش رو رها کرد. پاهاش دور کمر اون.

اون شب، با آب و شهوت و صدا پر شد.

پارت ۲۴ – «تنبیه دوباره»

پریماه با یه خدمتکار دیگه خندیده بود.

میراد از دور دیده بود و برق چشماش عوض شد.

– هنوز نفهمیدی من چه‌جوری حسود می‌شم؟

رو تخت انداختش. کمربندش رو باز کرد.

– باید یادت بدم فقط منو نگاه کنی.

ضربه، بوسه، گاز.

ردهای قرمز روی باسن سفیدش افتاد.

ولی بعدش، همون تنبیه شد نوازش...

نوازشی که تا مرز بیهوشی بردش.

پارت ۲۵ – «بوسه‌ی پشت در»

تو حیاط ایستاده بود. شب شده بود و دلش تنگ.

میراد از پشت اومد، دست دور شکمش.

– تا وقتی تو رو دارم، همه‌ی دنیا بره به جهنم.

بوسه‌ی طولانی، پشت در چوبی.

و بعد، با هم رفتن تو اتاق تاریک...

لباس‌ها نرسید در بیان.

همون‌جا کنار در، تکیه داده به دیوار، خودش رو سپرد.

تنش می‌سوخت. لب‌هاش میلرزید.

و تنها چیزی که تو سرش بود:

«اربابم داره دیوونه‌ترم می‌کنه...»

پارت ۲۶ – «طناب و خواهش»

اتاق نیمه‌تاریک. شمع‌ها روشن.

میراد با طناب نرم، مچ‌های پریماه رو به چارچوب تخت بست.

– امشب فقط خواهش کنی... کاری نمی‌کنی، فقط تحمل.

زانو زد وسط پاهاش. با زبونش از زانو شروع کرد.

هرچی بالا می‌رفت، تن پریماه بیشتر می‌لرزید.

زبونش وسط پاهاش، مکث نکرد. آه و ناله، مثل موج پیچید تو اتاق.

– نذارم تموم شه؟

– نذار… ارباب…

ولی اون شب، نمی‌خواست زود تموم شه.

با هر بوسه، یه لرزش.

با هر فشار، یه جیغ.

---پارت ۲۶ – «طناب و خواهش»

اتاق نیمه‌تاریک. شمع‌ها روشن.

میراد با طناب نرم، مچ‌های پریماه رو به چارچوب تخت بست.

– امشب فقط خواهش کنی... کاری نمی‌کنی، فقط تحمل.

زانو زد وسط پاهاش. با زبونش از زانو شروع کرد.

هرچی بالا می‌رفت، تن پریماه بیشتر می‌لرزید.

زبونش وسط پاهاش، مکث نکرد. آه و ناله، مثل موج پیچید تو اتاق.

– نذارم تموم شه؟

– نذار… ارباب…

ولی اون شب، نمی‌خواست زود تموم شه.

با هر بوسه، یه لرزش.

با هر فشار، یه جیغ.

پارت ۲۷ – «از پشت، تو آینه»

میراد ایستاده بود پشت سرش.

پریماه رو جلو آینه قرار داد.

– می‌خوام ببینی چطور مال منی.

دستش دور گلوش. لب‌هاش رو گردن.

از پشت واردش شد. پر، محکم، تا ته.

صدای برخورد بدن، ناله‌ی ممتد، بخار روی آینه.

پریماه تو آینه خودش رو نگاه می‌کرد، موهای ریخته، لب‌های نیمه‌باز، بدن خم‌شده زیر مردش.

میراد پچ زد:

– قشنگ‌ترین منظره‌ی عمرمه...

پارت ۲۸ – «صبحی که با ناله بیدار شد»

چشم‌هاش باز نشده، حس کرد زبون داغی بین پاهاشه.

دستش رفت تو موهای میراد.

– تو دیوونه‌ای…

میراد نخندید. فقط ادامه داد. با زبون بازی می‌کرد، ول نمی‌کرد.

پریماه از شدت لذت به خود می‌پیچید.

– ولم کن... نمی‌تونم...!

ولی نمی‌خواست رها شه. می‌خواست بمیره همون‌جا... زیر زبون اون مرد.

پارت ۲۹ – «با شلاق عشق»

میراد براش شلاق چرمی نازک خریده بود.

– می‌خوام بدونی درد هم می‌تونه لذت بده... وقتی از من باشه.

پریماه لخت جلوی آینه ایستاده بود.

هر ضربه، یه ناله.

و بعدش، یه بوسه‌ی خیس روی جای شلاق.

وقتی تموم شد، روی تخت پرت‌ش کرد.

تنش هنوز داغ بود، و لذت... بیشتر از همیشه.

پارت ۳۰ – «با دهان، با دست، با همه‌چی»

اون شب، پریماه شروع کرد.

با زبونش رد کشید از گردن تا شکم میراد.

رسید به نقطه‌ی داغ. گرفت، بوسید، مک زد...

میراد با ناله گفت:

– تو هر شب داری وحشی‌تر می‌شی…

ولی خوشش میومد. عاشق تسلیم شدن به زبون اون دختر بود.

وقتی تموم شد، خودش نوبت گرفت...

و اون شب، با همه‌چیز، لذت دادن رو تموم کرد.

پارت ۳۱ – «لباس قرمز»

پریماه لباس قرمز بلند پوشیده بود.

میراد فقط نگاهش کرد و گفت:

– درش بیار... نه با دست، با دندون.

پریماه خندید. ولی اون جدی بود.

کشیدش طرف خودش، از شونه‌ها شروع کرد به جویدن لباس.

پاره‌پاره شد، و زیرش... بدن لختی که فقط مال خودش بود.

سکس اون شب، پُر از خنده و وحشی‌بازی بود.

و عشق، تو نگاه هر دو می‌درخشید.

پارت ۳۲ – «بازی قدرت»

پریماه دستبند به دست، روی صندلی نشست.

میراد دورش می‌چرخید.

– امشب من بازیگرم، تو فقط صحنه‌ای.

انگشتاش رفت زیر پاها، بالا کشید، بازی کرد.

لب‌ها، نفس‌ها، گازها...

بعد، با فشار خودش رو روش انداخت.

محکم، مداوم، بدون توقف.

تا وقتی بدنش شروع کرد به لرزیدن از شدت ارضا شدن...

پارت ۳۳ – «وسط طبیعت»

رفته بودن جنگل اطراف.

پریماه کنار درخت ایستاده بود.

میراد پشتش ایستاد، بغلش کرد.

– تا وقتی مال منی، طبیعت هم حسودی می‌کنه.

لباس‌ها رفتن بالا. خودش رو چسبوند.

پاهاش از زمین جدا شد، محکم به تنه‌ی درخت تکیه.

و صدای برخورد، مثل نبض طبیعت پخش شد.

پارت ۳۴ – «شراب و شهوت»

شب تولد پریماه بود.

میراد براش شراب آورده بود.

یه لیوان ریخت. خودش نوشید.

بعد با بوسه، شراب رو از لبش به لب پریماه داد.

تن داغ، ذهن گیج، لذت بی‌پایان.

بدن‌ها گره خوردن.

و اون شب، مستی واقعی نه از شراب بود، از بدن اون مرد.

پارت ۳۵ – «بازی لبه‌ی تخت»

میراد پریماه رو روی لبه‌ی تخت نشوند.

زانو زد، سرش بین پاهای اون.

زبونش بازی می‌کرد، دست‌هاش بدنش رو می‌کشیدن.

پریماه به خودش می‌پیچید، دست‌هاش مشت شده، صداش لرزون.

وقتی بالا اومد، گفت:

– هنوز تموم نشده...

و دوباره فرو رفت.

اون شب، چندبار ارضا شد…

ولی باز هم گرسنه بود.

پارت ۳۶ – «وسط کتابخونه»

وسط کتابخونه‌ی قدیمی. بوی کاغذ و چوب.

پریماه کتاب دستش بود. میراد اومد، از پشت بغلش کرد.

– با این صحنه لای کتابا ثبتت کنم؟

کتاب افتاد. شلوار رفت پایین.

از پشت، بین قفسه‌ها...

صدای آه، صدای برخورد.

– دوست دارم همه‌جای این عمارت نشونه‌هامو جا بذارم رو بدنت.

پارت ۳۷ – «با انگشت، تا مرز جنون»

پریماه چشم بسته، روی تخت.

میراد فقط با انگشت‌هاش بازی می‌کرد.

یک، دو، فشار، مکث.

– خواهش کن تمومش کنم.

– ارباب… نمی‌تونم دیگه…

ولی تموم نکرد.

بردش تا مرز جنون، بعد ولش کرد.

تا خودش دوباره بالا بره.

سکس اون شب، خالص‌ترین شکنجه‌ی لذت بود.

پارت ۳۸ – «کف پا و لب»

میراد رو زانو نشسته بود، لب‌هاش رو کف پای پریماه.

– امشب، از پاهات شروع می‌کنم تا برسم به دلت.

بوسه، زبون، مک.

رسید بالا، پشت زانو، رون، ران...

وقتی رسید بین پاها، پریماه دیگه منتظر نبود.

بازش کرد، خواستش، کشیدش سمت خودش.

– نذار ازت جدا شم، ارباب...

پارت ۳۹ – «یخ و تن داغ»

میراد تکه‌های یخ تو دهانش گذاشت.

با لب‌های سرد، سینه‌هاش رو بوسید.

پریماه جیغ کشید.

– آتیشم می‌زنی با یخ؟

– این تناقضه که دیوونه‌ت می‌کنه…

یخ روی شکم، زبان داغ بین پاهاش

تنش می‌لرزید، لذت از کنترلش خارج شده بود

اون شب، چندبار لرزید... چندبار اسمشو صدا زد.

نویسنده:Maryam 

پارت ۱ - «اولین نگاه، مثل شلیک بود»

صدای پای اسب روی سنگفرش‌های خیس حیاط پیچید. میراد از زین پایین اومد. دکمه‌ی بالا رو باز کرد، نفس‌اش سنگین بود، چشم‌هاش خمار و خسته.

بارون تازه بند اومده بود. بوی خاک بلند شده بود، با بوی خشمش قاطی شده بود. نوکرها عقب ایستاده بودن. کسی جرات نفس کشیدن نداشت.

چشمش افتاد به دختری که کنار دیوار باغ ایستاده بود. موهای مشکیِ خیس، پوست گندمی، چشم‌هایی که مستقیم توی نگاهش زل زده بودن. بی‌پروا. بی‌اجازه.

میراد یه قدم جلو رفت، اخم‌ تو پیشونیش عمیق‌تر شد.

– تو دختر کی‌ای؟

دختر عقب نکشید. فقط گفت:

– پریماه، دختر غلامعلی رعیت‌تون.

– یاد نگرفتی وقتی اربابت نگاهت می‌کنه، سرتو بندازی پایین؟

پریماه یه لبخند ریز زد.

– ارباب اگه نگاه نکنه، رعیت سرش پایین می‌مونه.

میراد ابرو بالا داد. لبش یه گوشه‌اش کش اومد.

– زبون‌درازی بلدی؟

– زبونم با کسی که نمی‌ترسمش، باز می‌شه.

میراد یه قدم دیگه جلو رفت. حالا فقط یه نفس فاصله بینشون بود.

– جسارتت قشنگه… ولی خطرناک.

– قشنگی‌ش تو خطرشه، ارباب.

دستش رو آورد بالا. انگشتش خط فک پریماه رو لمس کرد. دختر هیچ تکونی نخورد. اما چشم‌هاش برق زد… یه برق خطرناک.

میراد خم شد. نفسش خورد به گوشش.

– زبون‌درازها رو باید با یه مدل خاصی رام کرد…

پارت ۲ – «اولین فرمان»

دست‌های زمخت میراد هنوز کنار صورت پریماه بود. نفسش آروم و کش‌دار خورد به گونه‌ی داغ شده‌ی دختر.

چشماش مثل حیوانی بود که شکارشو پیدا کرده.

– از فردا میای توی عمارت. آشپزخونه کار می‌کنی.

پریماه یه ابرو بالا انداخت.

– من کمک ننه‌ام تو زمین‌م، نه تو خونه.

میراد یه خنده‌ی عمیق کرد. صدای خنده‌ش مثل غرش بود.

– تو دیگه از امروز رعیت زمین نیستی. شدی رعیت من… توی خونه‌م.

پریماه عقب نکشید. فقط با نگاهی چالشی گفت:

– کسی که منو برداره، باید بتونه نگهم داره.

میراد دستش رو پایین آورد. اما تو چشماش، یه برق خطرناک‌تر نشست.

– پس خودتو آماده کن که از فردا، اربابت وقت زیادی برات داره. و حوصله‌ی جواب پس دادن هم نداره.

چرخید و رفت. دوتا از نوکرها به اشاره‌اش سمت پریماه اومدن. یکی آروم گفت:

– وسایلتو جمع کن دختر… ارباب وقتی می‌گه، باید بشه.

پریماه یه نگاه به پشت سر انداخت… به قامت مردی که با چکمه‌های خیسش زمین رو کوبیده بود و حالا کم‌کم داشت وارد زندگیش می‌شد.

دلش تند زد… نه از ترس. از چیزی غریزی‌تر.

پارت ۳ – «اتاق خدمتکار»

پریماه وارد عمارت شد. راهروها سرد بودن، دیوارها پر از قاب و عطر تلخ چوب کهنه. زن سالخورده‌ای جلوش راه می‌رفت.

– اینجا اتاق توئه، دختر. از فردا صبح قبل از طلوع، باید توی آشپزخونه باشی.

پریماه وارد شد. اتاق کوچیک بود، با یه تخت ساده و پنجره‌ای که به حیاط خلوت باز می‌شد. دست به دیوار کشید و زمزمه کرد:

– اینجا زندونه؟ یا قصر ارباب؟

شب که شد، صدای قدم‌ها اومد. در زدند.

– بازه، بیاین.

در باز شد. میراد، تنها. بی‌کلاه، موهاش ریخته رو پیشونی، نگاهش سنگین‌تر از همیشه.

– اومدم ببینم از زندون جدیدت راضی‌ای یا نه.

پریماه پوزخند زد.

– فعلاً که دیوارهاش حرف نمی‌زنن، بهتر از خونه‌ست.

میراد نزدیک شد. در بست.

– و اگه بخوام امشبم اینجا بمونم چی؟

پریماه آروم نشست روی تخت.

– اون‌وقت باید بدونی، خدمتکارا همیشه رام نیستن.

میراد لبخند نزد. فقط اومد جلو، وایساد بین پاهای بازنش.

– رام نمی‌خوامت… وحشی می‌خوامت.

لب‌هاش رو روی لب‌های پریماه فشار داد. محکم، ناگهانی، بی‌اجازه. پریماه اولش سفت شد، ولی دستش رو گذاشت روی گردنش. فشار آورد. نفس‌ها تند شد. جنگ بود، اما جنسش از شهوت.

---

پارت ۴ – «بوسه‌ی زور»

لب‌هاش رو ازش کند. صدای نفس‌ کشیدن‌شون تو اتاق پیچیده بود.

– بهت گفتم خطرناکی… ولی مزه‌ت بدجور معتادکننده‌ست.

پریماه هنوز نفسش نرسیده بود. گفت:

– تو فکر می‌کنی با یه بوسه، همه چیز تمومه؟

میراد شقیقه‌اش رو بوسید.

– نه عزیز دل. این فقط شروعشه.

لبش رو گاز گرفت. با زبون رد شد روی گردنش.

– صداتم می‌خوام… ولی بعدتر.

پریماه فشار آورد، عقب زدش.

– برو ارباب. این یکی رو خودم انتخاب می‌کنم، نه تو.

میراد خندید. عقب رفت.

– بازی رو دوست داری… منم همینطور.

در رو محکم بست. ولی اون لب‌خند شیطانی تا ساعت‌ها تو ذهن پریماه موند.

---

پارت ۵ – «صبح اول»

صبح با صدای تق‌تق در بیدار شد.

– بیدار شو دختر. صبحونه‌ی اربابو باید ببری بالا.

پریماه تند لباس پوشید. سینی برداشت، پله‌ها رو یکی‌یکی بالا رفت. وقتی رسید دم در، نوکر گفت:

– خودش گفته تو بیاری… تنهایی.

در رو زد. صدایی از داخل اومد:

– بیا تو، پریماه.

وارد شد. میراد با پیراهن نیمه‌باز کنار پنجره ایستاده بود. سیگار دستش.

– خوش اومدی به روز اولت، خدمتکار عزیزم.

چشمش رفت روی بدن نیمه‌پوشیده‌ی ارباب. بی‌اراده، گلومش خشک شد.

– اگه قراره فقط نگا کنی، صبحونه سرد می‌شه.

پیش رفت. سینی رو روی میز گذاشت. میراد اومد پشتش.

– امروز می‌خوام همراهم بیای تا زمینا رو نشونت بدم.

– یعنی دیگه تو آشپزخونه نمی‌مونم؟

– خدمتکار شخصی ارباب باید همه‌جا باشه… همه‌جای خودش رو هم بده.

دستش رو گذاشت روی کمرش. پریماه نفس حبس کرد.

---

پارت ۶ – «سواری کنار ارباب»

اسب‌ها آماده بودن. یکی برای میراد، یکی برای پریماه.

– تا حالا سواری کردی؟

– آره… ولی نه کنار کسی که این‌همه نگاه می‌کنه.

میراد از پشت کمکش کرد سوار شه. دستش رو کشید تا بالا.

– باید عادت کنی به نگاه من.

تو راه به زمین، باد می‌خورد به موهای پریماه، ولی بیشتر از اون دست‌هایی که گاهی بی‌بهانه رو کمرش می‌نشست، تنشو داغ می‌کرد.

وقتی رسیدن، کنار درخت گردو ایستاد.

میراد آروم گفت:

– از این‌جا همه چی شروع می‌شه. نه فقط کشت، نه فقط کار… من تو رو هم از همین‌جا شروع می‌کنم.

پریماه برگشت سمتش.

– من زمین نیستم، ارباب. راحت شخم نمی‌خورم.

میراد خم شد. لبش رو آروم برد سمت گردن پریماه.

– پس باید اول زبونتو بچشم…

---

پارت ۷ – «لب‌های داغ، خاک خیس»

پیشونیش رو چسبوند به گردنش. لب زد، داغ، خیس، پر از تملک.

پریماه نفسش برید. دست‌هاش افتاده بودن کنار بدنش. نه جلو رفت، نه عقب کشید.

میراد از شونه تا استخون ترقوه‌شو با لب رد داد.

– بوی خاک خیس می‌دی… بوی زنی که باید مال من شه.

پریماه آهی کشید.

– همه‌چی رو که نمی‌شه با زور گرفت.

– من هیچ‌وقت با زور نمی‌گیرم… فقط کاری می‌کنم که خودش بیاد.

دست‌هاش رفت زیر موهای پریماه. سرش رو بالا آورد. بوسه‌ای بلند و پر شهوت، عمیق، مثل نفرین.

همون‌جا کنار درخت، وسط خاک و باد، شروع شد چیزی که نه عشق بود، نه شهوت تنها… یه تصاحب عمیق.

---

پارت ۸ – «زیر پوست شب»

اون شب، تو اتاقش نشسته بود و تنش هنوز می‌سوخت از لمس‌های میراد. صدای در اومد.

– باز کن. خودمم.

باز کرد. میراد اومد تو، نگاهش سنگین و لب‌هاش خشک.

– از امروز، شبا رو هم با منی.

پریماه خواست حرف بزنه. ولی اون لبش رو گرفت. کشیدش روی تخت.

لباس‌ها یکی‌یکی افتاد. صدای نفس‌ها بلند شد.

بدنش مثل آتیش تو آغوش اون مرد می‌پیچید.

لب، دندون، زبون، فشار، مکش.

اون شب، اولین شبش بود.

با درد شروع شد، با لذت تموم… ولی اشک تو چشم‌هاش برق زد.

میراد بغلش کرد، نرم.

– دیگه شدی مال من، پریماه… اربابت.

---

پارت ۹ – «صبح بعد»

بدن خسته‌ش رو کشوند روی تخت. تنش کبود بود. ولی لبخند گوشه لبش نشسته بود.

میراد پشتش خوابیده بود، دستش دورش حلقه.

– هنوزم می‌خوای بگی من رام‌ت نکردم؟

– من رام کسی نمی‌شم… فقط خودمو دادم.

– همونو می‌خواستم.

صبحونه رو تو تخت خوردن. بعد از اون شب، دیگه خدمتکار نبود… معشوقه‌ی پنهونی ارباب بود.

---

پارت ۱۰ – «چشم حسود»

زن‌های تو عمارت شروع کردن به پچ‌پچ.

– اون دختر رعیت چطور شد که شد همه‌کاره‌ی ارباب؟

پریماه با چونه بالا می‌رفت، ولی ته دلش می‌لرزید. حسادت تو نگاه‌ها بود. ولی تو چشم میراد، فقط میل بود.

اون شب، میراد آروم زمزمه کرد:

– اگه بخوای، زنتم می‌کنم.

پریماه با صدای گرفته گفت:

– نمی‌خوام زن بشم، می‌خوام خاص بمونم.

میراد خندید.

– خاص‌تر از معشوقه‌ی ارباب مگه هست؟

---

پارت ۱۱ – «تنبیه»

یه شب، پریماه دیر اومد. میراد تو اتاق منتظر بود.

– کجا بودی؟

– داشتم به خودم وقت می‌دادم.

میراد اومد جلو. چونه‌شو گرفت.

– وقتی مال منی، دیگه وقتت مال خودت نیست.

بردش روی تخت. دست‌هاشو بست به نرده‌ی چوبی.

بوسه‌ها خشن‌تر شدن. گاز گرفت، فشار داد، عرق تنش ریخت رو بدنش.

اون شب، تنبیهش کرد… با لذت.

پریماه تو اوج لذت فریاد زد.

– ارباب…!

میراد نیشخند زد.

– این صداییه که می‌خوام ازت بشنوم.

---

پارت ۱۲ – «شب تار»

شب‌ها دیگه بی‌پایان شده بودن.

هر شب می‌اومد، با تن داغ و نفس سنگین.

لباس‌ها پاره می‌شدن، تخت می‌لرزید.

پریماه زیر دست‌های مردی که هم شکنجه‌گرش بود، هم معشوقش، ذوب می‌شد.

گاهی گریه می‌کرد، گاهی می‌خندید… ولی همیشه برمی‌گشت توی آغوش اون مرد.

---

پارت ۱۳ – «خطر نزدیک»

یکی از پسرای رعیت، به پریماه چشم داشت. میراد فهمید.

اون شب، مثل حیوان زخمی اومد سمتش.

– اون پسره دیگه حتی نباید نگاهت کنه.

پریماه با لحن نرم گفت:

– من فقط برای توئم. همیشه بودم.

میراد آروم‌تر شد. ولی اون شب، سکس‌شون مثل جنگ بود.

تند، عمیق، دردناک…

ولی آخرش، با بوسه‌ای روی شکمش تموم شد.

– دیگه کسی جز من نباید حتی خیالتو ببینه.

---

پارت ۱۴ – «آب رود»

کنار رود خوابیده بودن. لباس‌ها افتاده رو چمن.

میراد از پشت بغلش کرده بود.

– نمی‌خوای یه روز فقط فرار کنیم از این‌جا؟

پریماه لبخند زد.

– و بری چی شی؟ اربابِ فراری؟

– اربابی که فقط یه زن براش مونده.

اون شب، کنار آب، با صدای رود و بوی خاک، خودشون رو به هم سپردن.

آه‌هاشون با صدای موج یکی شد.

پارت۲۶

 مریم

از وقتی فهمیدم باردارم، همه‌چی فرق کرده بود…

اما نه اون‌جوری که فکر می‌کردم. محمد هنوز باهام بود، حتی بیشتر از قبل.

هر شب، وقتی می‌رفتیم تو تخت، دستاش می‌اومد دور شکمم، لباش می‌نشست روی گردنم.

با صدای خش‌دارش تو گوشم زمزمه می‌کرد:

– حالا دو نفریم، ولی هنوزم می‌خوامت، همون‌قدری، شاید بیشتر…

محمد

بارداریش هیچ‌چیزو کم نکرد. حتی وقتی خسته بود، حتی وقتی دل‌درد داشت، بازم نگاهش دیوونه‌م می‌کرد.

اون شب با دست‌هام لباسش رو درآوردم.

چشماشو بست و آه کشید.

گفتم:

– نمی‌ذارم یه شبم بدون لذت بخوابی…

---

پارت ۲۷

مریم

اون شب خشن‌تر از همیشه بود. دستامو گرفت بالا، محکم، بوسه‌هاش پر از حرص.

زیر لب می‌گفتم:

– محمد، آروم‌تر…

اما خودش بیشتر می‌خواست.

گفت:

– نمی‌تونم آروم باشم وقتی تو دستامی…

وقتی تموم شد، تو آغوشم گرفت و با لبخند گفت:

– زنده‌م فقط وقتی صدات تو گوشم می‌پیچه.

محمد

اون‌قدری خواستنی بود که هر شب تکرارش نمی‌کردم، کم می‌اومدم.

بدن باردارش، شکم گرد کوچولوش، بیشتر از قبل تحریکم می‌کرد.

اون شب، دوبار خواستمش…

اول خشن، بعد ملایم.

هر بار انگار تازه‌ست. مریم، همیشه برام تازگی داره.

---

پارت ۲۸

مریم

بعضی شب‌ها خودش می‌اومد سمتم، بدون حرف، فقط با یه نگاه.

می‌ذاشت رو تخت، دستش می‌رفت زیر لباس خوابم.

با یه بوسه‌ی طولانی روی شکمم شروع می‌کرد، بعد بالا می‌رفت.

یه‌جوری بوسم می‌کرد که نمی‌تونستم جلو خودمو بگیرم.

از اون شب‌هایی بود که خودم خواستمش…

آروم گفتم:

– بیا محمد، بیا تو من گم شو…

محمد

چند شب پشت هم، بی‌وقفه.

هر شب یه حال.

یه بار دستام بستن دستاشو، یه بار گذاشتم خودش بالا باشه، کنترل دست اون…

صدای نفساش، ناله‌هاش، حتی موقع بارداری هم چیزی از شدت عشقم کم نمی‌کرد.

با خودم فکر کردم:

«این زن، آخر منه…»

---

پارت ۲۹

مریم

کم‌کم حس می‌کردم بدنم حساس‌تر شده.

لمسش، بوسه‌هاش، حتی نگاهش، همه‌چی تحریکم می‌کرد.

یه شب، وقتی برگشت خونه، قبل از این‌که حتی لباس عوض کنه، انداختمش روی مبل…

خودم شروع کردم.

لباسشو درآوردم، بوسیدمش، دست بردم بین پاش…

اونم سرمو گرفت و گفت:

– دیوونه‌م کردی زن…

اون شب، وسط سالن، زیر نور چراغ، عاشق شدیم… با تمام وجود.

محمد

وقتی خودش پیش‌قدم می‌شد، دیگه هیچ‌چیز جلومو نمی‌گرفت.

اونو کشیدم رو پام، گفتم:

– امروز نوبت توئه سوارت شم.

خندید، ولی وقتی رفتم توش، صدای نفسش برید…

محکم گرفتمش، لبام روی سینه‌هاش.

اون شب، بدنمون یکی شد.

---

پارت ۳۰

مریم

شکمم داشت بزرگ‌تر می‌شد، ولی میل بینمون بیشتر.

بعضی شب‌ها، وسط خواب بیدارم می‌کرد…

با بوسه روی پشتم، دست روی رون‌هام.

زمزمه می‌کرد:

– نمی‌تونم طاقت بیارم تا صبح…

منم برمی‌گشتم، دستام دور گردنش، پا‌هام دور کمرش، می‌گفتم:

– پس بگیر منو… همین حالا.

محمد

بارداریش شده بود بخش دیگه‌ای از جذابیتش.

بدنش نرم‌تر شده بود.

وقتی می‌رفت زیرم، بیشتر ناله می‌کرد، بیشتر می‌خواست…

اون شب سه بار خواستمش.

خودش گفت:

– امشب تمومم کردی…

ولی می‌دونستم هنوز تهش مونده…

من و مریم، از اون زوج‌هایی بودیم که عشق‌مون تو تخت، هر شب یه انفجار بود.

---

---

پارت ۳۱

مریم

ماه نهم بود. سنگین‌تر شده بودم، اما هنوزم محمد دست نمی‌کشید.

اون شب، همون‌طور که روی تخت خوابیده بودم، اومد سمتم.

گفتم:

– محمد، امشب خسته‌ام…

لبخند زد، خم شد روی شکمم، بوسه زد و گفت:

– من خسته‌تو در می‌کنم… نه بیشترش.

و بعد، شروع کرد... با زبونش، با انگشتاش، یه‌جوری که هنوزم بدنم بلرزه یادش.

محمد

بارداریش برام هیجان‌انگیزتر بود.

بدنش، پوستش، اون نفس‌های کوتاه و لرزونش…

اون شب، ملایم بودم. ولی آخرش دیگه نتونستم…

محکم گرفتمش، از پشت، تو گوشش گفتم:

– می‌خوامش، حتی اگه بچه‌مون فردا به دنیا بیاد!

---

پارت ۳۲

مریم

صبح فردا، آبم رفت.

محمد با عجله منو برد بیمارستان.

دستمو گرفته بود، هی می‌گفت:

– طاقت بیار خانمم… من اینجام…

و وقتی صدای جیغ کوچولومون پیچید، اشک تو چشمای هردومون جمع شد.

محمد

دیدنش با اون موجود کوچولو تو آغوشش…

دیوونه‌م کرد.

لبمو گذاشتم رو پیشونیش، گفتم:

– دوتاتون عشق منین…

اون شب، بغلم کرد، نذاشتم هیچ دردی رو تنها بکشه.

---

پارت ۳۳

مریم

چند هفته بعد، که حالم بهتر شد، محمد طاقت نیاورد.

اومد سمتم، بوسه‌بارونم کرد.

گفتم:

– آخه بچه‌مون اون‌جاست…

گفت:

– صداشو دوست دارم موقعی که تورو دارم.

اون شب، روم نشست، خودشو غرق کرد تو من.

خشن بود، محکم، ولی هنوز عاشقانه.

محمد

هر بار بدنشو زیر دستام حس می‌کردم، یادم می‌اومد چطور عشق ازش جاریه.

وقتی ناله می‌کرد، وقتی ناخناشو می‌کشید پشتم…

فهمیدم هیچی از ما کم نشده.

حتی با وجود یه بچه تو اتاق بغلی…

---

پارت ۳۴

مریم

بزرگ‌تر که شد، بچه‌مون می‌خوابید، ما تازه بیدار می‌شدیم…

یه شب، وسط آشپزخونه، تکیه دادم به کابینت، اون اومد پشت‌سرم.

نفس‌نفس می‌زد، گفت:

– آشپزی نکردی ولی منو پختی زن.

و بعد… از پشت گرفت، بدنم لرزید.

اون شب تو سکوت، فقط صدای نفس‌هامون بود.

محمد

وقتی از پشت گرفتمش، شونه‌هاشو بوسیدم، دستم رفت زیر لباسش…

همون‌جا، همون لحظه خواستمش.

چیزی جلومو نمی‌گرفت.

بدنش برام جادو بود… هنوزم هست.

---

پارت ۳۵

دو سال بعد

مریم

الان که بچه‌مون دو سالشه، همه‌چی فرق کرده…

اما عشق من و محمد؟

نه‌تنها کم نشده، وحشی‌ترم شده.

شب‌ها، وقتی پسرمون خواب بود، محمد می‌اومد سراغم.

بدنمو می‌چرخوند، لبامو می‌بوسید، بعد با صدای گرفته می‌گفت:

– وقتشه خانمم… دلم می‌خواد بخورمت.

محمد

زنم، بعد دو سال، هنوزم یه آتیشه.

اون شب، بستمش به تخت.

با دستبند چرمی، با شوق.

چشماش برق می‌زد.

ناله‌هاش توی خونه می‌پیچید…

می‌خواستمش، با تمام وجود.

---

پارت ۳۶

مریم

با دست و پای بسته، لذت بیشتر بود.

زبانش، انگشتاش، همه‌چی… داشت دیوونه‌م می‌کرد.

گفتم:

– محمد… محکم‌تر…

و اون لبخند زد.

محکم‌تر شد.

اون شب، با داد تموم شدم.

محمد

تو چشماش زل زدم وقتی داشت می‌لرزید زیرم.

گفتم:

– این زن من‌ـه… تنها مال منه.

با دندون رد انداختم روی شونه‌ش.

موند… نشونه‌م شد.

---

پارت ۳۷

مریم

صبح‌ها بیدار می‌شدم با تن خسته ولی دل‌خوش.

بوسه می‌دادم بهش و می‌گفتم:

– کاش دوباره شب شه…

اونم لبخند می‌زد، و می‌گفت:

– نگران نباش، امشب شدیدتره.

محمد

هر شب، یه‌جور متفاوت.

یه شب با چشم‌بند، یه شب روی صندلی، یه شب جلوی آینه…

اون بدن، اون صدای نفس، اون لرزش‌ها…

می‌دونستم دیگه کامل مال هم شدیم.

---

پارت ۳۸

مریم

اون شب یه‌جور خاص بود.

تو گوشم گفت:

– می‌خوام یه بچه‌ی دیگه…

نفس‌نفس زدم و گفتم:

– همین حالا؟

لبخند زد.

و اون شب، خودش منو تا مرز جنون برد… بارها…

محمد

می‌خواستمش، یه بچه‌ی دیگه، ازش…

با اون ناله‌ها، با اون نگاه مست، فهمیدم وقتشه.

اون شب، آخرش با بوسه روی شکمش تموم شد.

آروم گفتم:

– تا چند ماه دیگه، دوباره می‌شی خدای من.

---

پارت ۳۹

مریم

بعد چند هفته، خبر خوش اومد.

دوباره باردار بودم…

اون‌بار، حسی عمیق‌تر داشتم.

محمد بغلم کرد، لباشو گذاشت روی شکمم و گفت:

– کوچولوی دوم، بابات خیلی دلتنگته.

محمد

حس پدر شدن دوباره…

ولی این‌بار، کنار یه زن که برام همه‌چیز بود.

اون شب، خشن‌تر خواستمش.

دست‌هام روی رون‌هاش، بدنش بین بازوهام.

گفتم:

– یه بچه دیگه؟ پس باید بیشتر بخوامت…

---

پارت ۴۰

مریم

محمد شده بود یه مردِ تشنه…

شب‌به‌شب، بدون توقف، با خشونت شیرین…

گاهی تو حموم، گاهی رو زمین، گاهی وسط اتاق.

می‌گفتم:

– بسه دیگه…

ولی ته دلم می‌خواستم بیشتر.

محمد

اون زن، خستگی‌بردار نبود.

هر بار که لرزید، هر بار که ناله کرد، من بیشتر خواستمش.

بچه دوم؟ بهونه بود…

من خودِ مریم رو می‌خواستم.

تمامِ وجودشو.

---

پارت ۴۱

محمد

بدنش دوباره خونه‌ی بچه‌مون شده بود، و من هنوزم تو آغوشش گم می‌شدم.

دیگه اون شوق خشن قدیمی نبود،

یه عشق پخته‌تر بود… گرم، عمیق، ابدی.

همون شب، فقط کنارش دراز کشیدم،

سرم رو شکمش، دستم تو دستاش…

و توی تاریکی زمزمه کردم:

– دوتاتونو با هم نفس می‌کشم…

---

پارت ۴۲

مریم

پسرمون کنارمون خوابیده بود، شکمم بالا اومده بود، ولی محمد هنوزم همون مرد خواستنیا بود.

ولی اون شب فقط خواستن نبود…

یه لبخند، یه بوسه روی پیشونی، یه شعر زمزمه‌شده تو گوشم.

گفت:

– نمی‌دونی خوشبختی یعنی خوابیدن کنار زن و بچه‌ت.

و من فهمیدم این مرد، خدای زندگی منه.

---

پارت ۴۳

محمد

گاهی فقط نگاش می‌کردم و بغض می‌کردم.

اون زن، مادر بچه‌هام، کسی بود که قلبمو فتح کرده بود.

روزی صد بار بوسش می‌کردم،

و وقتی خواب بود، بازم آروم دستمو روی صورتش می‌کشیدم.

گفتم:

– منو نجات دادی مریم… عشق تو منو آدم کرد.

---

پارت ۴۴

مریم

تو یه شب بارونی، وقتی صداش پیچید تو خونه:

– مریم، بیا ببین بچه‌مون چی گفته!

دویدم و دیدم پسرمون گفته "بابا ماما"

چشام پر اشک شد،

محمدم بغلم کرد،

لبم رو بوسید و گفت:

– این صدای عشقه… صدای زندگی.

---

پارت ۴۵

محمد

کنار پنجره وایساده بودم،

مریم اومد پشتم، بغلم کرد، شکمش هنوز گرد و قشنگ بود.

دستم رو گذاشتم روش و گفتم:

– فکر کن چند وقت دیگه این‌جا یه صدای کوچولوی دیگه می‌پیچه…

مریم خندید، چرخید سمتم و گفت:

– و باز تو عاشق‌تر می‌شی…

بوسش کردم، محکم، طولانی.

و با لبخند گفتم:

– من هر روز دوباره عاشقت می‌شم… از نو… تا ابد…

پایان..

پارت ۱

رمان: استادم

مریم

از همون روز اول کلاسش، ته دلم یه چیزی وول خورد. نه از اون وول‌خوردنای معمولی که آدم بگه خوشگل بود و خوش‌تیپ و فلان... نه. یه چیز دیگه بود.

محمد استاد ادبیات مدرن بود؛ همون که همه ازش می‌ترسیدن. سرد، مغرور، جدی. یه‌جوری با کلمات بازی می‌کرد که انگار هیچ‌کسی جز خودش نمی‌فهمه چی می‌گه.

ولی من... من حواسم فقط به صدای بم و نگاه نافذش بود.

نشسته بودم ردیف دوم. بی‌خیال جزوه، فقط زل زده بودم به اون ابروهایی که وقت فکر کردن تو هم می‌رفت.

محمد

باز اون دختره...

همیشه ردیف دوم می‌شینه. هیچ‌وقت جزوه درست‌درمون نمی‌نویسه. فقط نگاه می‌کنه. مستقیم. طولانی.

اسمش رو از لیست برداشتم؛ مریم حاتمی.

عجیب بود. یه جور سادگی داشت که رو اعصاب نمی‌رفت. برعکس، می‌کشوندت سمت خودش.

ولی من استادشم. نباید توجه کنم. نمی‌تونم.

ولی انگار چشمام خودسر شده بودن... هر بار ناخودآگاه سمتش می‌رفتن.

مریم

اون روز وسط کلاس گفت:

– خانم حاتمی، شما به چی اینقدر خیره شدین؟

رنگم پرید. صداش جدی بود، نگاهش جدی‌تر.

یه لحظه موندم چی بگم. گفتم:

– به هیچی، استاد. ببخشید.

لبخند زد. کوچیک، اما بود. و همون، شد شروع وسوسه‌ی من...

پارت ۲

محمد

لبخند زدم. نمی‌دونم چرا. شاید چون یه لحظه اون اعتماد‌به‌نفسِ همیشگیش ریخت.

اون دختر چشم‌درشت، بالاخره جا خورد.

ولی نمی‌دونست همین یه لحظه، خودش منو از حالت همیشگیم انداخت بیرون.

اون نگاهش... لعنتی، آتیش داشت.

مریم

از اون روز، دیگه نمی‌تونستم به راحتی بهش زل بزنم. می‌ترسیدم دوباره بگه.

ولی دلم می‌خواست خودش نگاهم کنه.

یه بار، بعد کلاس، همه رفتن. من موندم. الکی جزوه‌م رو گم‌وگور کردم.

اومد جلو:

– دنبال چی می‌گردین؟

گفتم: جزوه‌م... ولی نگاهم رو ازش برنداشتم.

اونم زل زد. گفت:

– حواستون باشه، بعضی نگاه‌ها دردسر درست می‌کنن.

پارت ۳

محمد

لعنت به خودم. چرا اینو گفتم؟

من اون مدلی نبودم که با دانشجوام شوخی کنم.

ولی این دختر فرق داشت. یه چیزایی توش بود که وسوسه‌ت می‌کرد بری مرزها رو جا‌به‌جا کنی.

اما باید می‌ایستادم. من استادش بودم، نه یه پسر دنبال ماجراجویی.

مریم

همون یه جمله، کافی بود قلبم تند بزنه.

"بعضی نگاه‌ها دردسر درست می‌کنن."

من؟ دردسر؟

می‌خواستم بگم اگه تو باشی، من بدترین دردسر دنیا رو می‌خوام.

ولی لبم فقط یه لبخند خفیف کشید.

خودمم دیگه مطمئن بودم... دارم عاشق می‌شم.

پارت ۴

محمد

شروع کردم خودمو عقب کشیدن. حتی یه جلسه غیبت کردم.

نخواستم ببینمش. یه جور فرار.

ولی جلسه بعد که اومدم، نشسته بود. همون‌جا. ردیف دوم.

و نگاهش... نگاهش از قبل هم عمیق‌تر بود.

مریم

یه جلسه نیومد. ته دلم خالی شد.

فکر کردم شاید بخاطر من نیومده. شاید فهمیده که حسی دارم.

ولی اومد. و وقتی نگام کرد، دیگه شک نکردم.

این مرد، یه جوری منو نگاه می‌کنه که کسی حق نداره.

اون روز تا آخر کلاس، یه کلمه هم نگفتم. فقط نگاش کردم.

و حس کردم داره با سکوتش باهام حرف می‌زنه.

پارت ۵

محمد

جلسه آخر ترم، ارائه داشت.

اومد بالا، رو به دانشجوها حرف می‌زد. ولی من فقط نگاهش می‌کردم.

لب‌هاش، کلمات رو قشنگ‌تر از هرکس دیگه‌ای بیرون می‌دادن.

وقتی تموم شد، همه دست زدن. ولی من فقط تو دلم گفتم:

"لعنت به این حس لعنتی."

مریم

ارائه‌مو براش خوندم. حس کردم نفسش سنگین شده.

نگاهش تو صورتم قفل بود.

اون لحظه، بیشتر از نمره و استاد و درس، دلم می‌خواست بیاد نزدیکم.

و فقط... لمس کنه منو.

پارت ۶

محمد

اون روز وقتی همه رفتن، خودش موند.

دست‌به‌سینه بهم گفت:

– من شما رو دوست دارم، استاد.

خشک شدم. سکوت کردم. نمی‌دونستم چی بگم.

فقط نگاش کردم.

اونم رفت... ولی من همون‌جا موندم. با قلبی که بعد مدت‌ها، داشت تند می‌زد.

پارت ۷

مریم

گفتم. باید می‌گفتم. نمی‌خواستم چیزی تو دلم بمونه.

ولی بعدش پشیمون شدم. نه بخاطر حرفم، بخاطر اینکه هیچی نگفت.

فقط نگام کرد.

نگاه سنگینی که نمی‌دونستم دوستش دارم یا ازش می‌ترسم.

محمد

یه هفته گذشت.

ندیدمش. نیومد کلاس. غیبت زد.

دلم ریخت.

نمی‌خواستم آسیبش بزنم. ولی نمی‌تونستمم بهش بگم که منم...

منم دیوونه‌ی اون نگاهی‌ام که ازم نمی‌ترسه.

پارت ۸

مریم

یه هفته نرفتم. نه اینکه نخوام، نه... دلم طاقت نمی‌آورد.

ولی آخرش گفتم برم.

رفتم.

وقتی وارد کلاس شدم، نگاهش رو صورتم قفل شد.

همون‌جا، وسط کلاس، آروم گفت:

– بعد کلاس بمونید، خانم حاتمی.

پارت ۹

محمد

همه رفتن. اون موند.

اومدم جلو. گفتم:

– چرا یه هفته نیومدی؟

گفت:

– چون تحمل نداشتم شما رو ببینم و ندونم چی تو دلتونه.

یه لحظه ساکت شدم. بعد، خیلی آروم گفتم:

– تو خیلی وقته افتادی تو دلم. ولی نمی‌خواستم بهت آسیب بزنم.

نگاهش برق زد. یه برق خالص. خواستم جلوتر برم، ولی...

مریم

قلبم داشت می‌کوبید.

اونم منو می‌خواست؟

چشماش، لب‌هاش... همه‌شون داشتن نزدیک می‌شدن.

نفس‌هام قاطی شد.

اون لحظه، فقط یه کلمه تو ذهنم بود:

«لمس.»

پارت ۱۰

محمد

دستم رفت سمت صورتش. گونه‌ش گرم بود. چشم‌هاش بسته.

لبم نزدیک شد. ولی... مکث کردم.

گفتم:

– اگه شروعش این باشه، دیگه نمی‌تونم برگردم عقب.

آروم گفت:

– من هیچ‌وقت نمی‌خوام برگردی.

و همون شد اولین بوسه‌مون.

آروم، طولانی، پر از چیزی که مدت‌ها سرکوب کرده بودم.

و اون شب، من دیگه فقط استادش نبودم...

----

پارت ۱۱

مریم

اون بوسه... تمومم کرد.

لباش داغ بود. سنگین. یه حس ممنوعه داشت، اما من می‌خواستمش.

بعدش تا یه لحظه ازم فاصله گرفت، گفتم:

– چرا وایسادی؟

لبخندش نصفه بود. گفت:

– چون اگه ادامه بدم، دیگه همه‌چی عوض می‌شه.

گفتم:

– بذار عوض شه... من نمی‌ترسم.

محمد

لب‌هاش رو خوردم. کم‌کم. محتاط. ولی بعدش... دست‌هام خودشون راهو پیدا کردن.

از کمرش گرفتمش، کشیدم نزدیک‌تر. بدنش رو تنم بود. داغ، لرزون.

نفس‌هامون قاطی شده بود. اون شب، فقط یه بوسه نبود. یه شروع بود.

---

پارت ۱۲

مریم

اون شب تا خوابم برد، عطرش هنوز تو پوستم بود.

تا صبح چند بار بیدار شدم. لب‌هام رو لمس کردم... هنوز می‌سوختن از بوسه‌ش.

تو دلم گفتم:

«من دیگه فقط یه دانشجو نیستم... من عاشق استاد خشنم شدم.»

محمد

اون شب دیگه نخوابیدم. ذهنم پر بود از مریم.

از اون بوسه. از صدای نفساش. از گرمای بدنش.

هرچی خودمو نگه داشتم، انگار فایده نداشت.

من دیگه فقط استاد نبودم. یه مرد بودم که می‌خواست یه زن رو. فقط خودش رو.

---

پارت ۱۳

مریم

جلسه بعد، نگاه‌ها فرق کرده بود.

بینمون چیزی بود که هیچ‌کس نمی‌دید.

وسط کلاس یه لحظه نگاهم کرد، آروم گفت:

– خانم حاتمی، بعد از کلاس، اتاق من.

دلم ریخت.

همون‌جا فهمیدم قراره دوباره لمسش کنم.

محمد

اومد. درو بست. آروم گفت:

– بازم اونجوری نگام نکن.

گفتم:

– خودتو برسون اینجا.

اومد سمتم. این بار، بوسه‌مون آروم نبود. پرحرارت بود، پر‌از خواستن.

---

پارت ۱۴

مریم

دستش رفت زیر مانتوم.

نفس‌نفس می‌زدم. هیچی نگفتم. فقط نگاهش کردم.

گفت:

– مطمئنی؟

لبم لرزید، ولی گفتم:

– آره محمد... خیلی وقت بود منتظر این لحظه‌م.

اون شب، بین بازوهاش گم شدم.

محمد

بدنش، نرم‌ترین چیزی بود که لمس کرده بودم.

آه‌هاش، واقعی بودن.

هرجا رو بوسیدم، خودش بیشتر می‌لرزید.

اون شب، دیگه مال هم شدیم... حتی اگه هنوز کسی نمی‌دونست.

---

پارت ۱۵

مریم

صبح فرداش بیدار شدم و حس کردم دیگه اون دختر قبلی نیستم.

چیزی بینمون شروع شده بود که واقعی بود.

نه فقط یه رابطه، نه فقط یه شب.

یه عشق... یه اعتیاد.

محمد

باید با خودم کنار می‌اومدم.

دیگه نمی‌تونستم مریم رو پس بزنم.

به دانشگاه اهمیت نمی‌دادم. به حرف مردم.

فقط اون بود.

فقط اون لب‌هایی که باهاش دیوونه می‌شدم.

---

پارت ۱۶ تا ۲۰

مریم

یه مدت دیدارامون مخفیانه بود. تو دفترش. گاهی خونه‌ش.

شب‌هایی که لباس‌هام یکی‌یکی از تنم می‌افتاد و لباش همه‌جا دنبال نفس‌هام می‌گشت.

هر بار فکر می‌کردم این آخرشه... ولی بیشتر از قبل عاشقش می‌شدم.

محمد

هرچی بیشتر باهاش بودم، بیشتر می‌فهمیدم اون فقط یه دختر نیست.

اون آرومم می‌کرد. با لمس دستاش، صدام می‌خوابید.

با بوسه‌ش، خشم‌هام دود می‌شد.

وقتی تو بغلم خوابش می‌برد، حس می‌کردم این دنیا دیگه هیچ‌چی کم نداره.

مریم

یه شب بعد از یه رابطه‌ی طولانی، تو بغلش گفتم:

– اگه یه روز همه بفهمن چی می‌شه؟

گفت:

– به درک... بذار بدونن.

بعدش، لب‌هاش نشست روی شکمم. اون‌قدری آروم که اشک تو چشمم نشست.

---

پارت ۲۱

محمد

آخرش طاقت نیاوردم. خواستگاری کردم. رسمی. با پدر و مادر.

اونا هم از رابطه‌مون خبر داشتن.

باور نمی‌کردم دارم مریم رو، عشقمو، برای همیشه کنار خودم می‌ارم.

مریم

وقتی حلقه رو کرد تو انگشتم، گفتم:

– هنوزم فکر می‌کنی من دردسرم؟

لبخند زد، آروم گفت:

– آره... ولی خوشگل‌ترین دردسر دنیا.

---

پارت ۲۲ تا ۲۴

محمد

ماه‌عسل‌مون فقط سفر نبود.

هرشب، یه دنیا عشق.

بدن‌هامون دیگه بهم آشنا شده بودن. هرجایی که بوسه‌ش می‌زدم، یه حس خاص داشت.

مریم توی بازوهام می‌لرزید و من هیچ‌وقت سیر نمی‌شدم از لمسش.

مریم

توی هتل، جلوی پنجره، وقتی آفتاب می‌تابید رو بدنش...

می‌نشستم و فقط تماشاش می‌کردم.

بعدش می‌رفتم سراغش، لب‌هاش رو می‌بوسیدم، آروم، بعد گردنش، بعد پایین‌تر...

اونم چشماشو می‌بست و می‌گفت:

– نرو... همین‌جا بمون... تا همیشه.

---

پارت ۲۵

مریم

یه روز که تو آینه نگاه می‌کردم، حسم عجیب بود.

رفتم آزمایش...

مثبت.

من باردار بودم.

از عشقِ استاد خشنم، یه بچه تو دلم بود.

محمد

وقتی گفت، ماتم برد.

ولی بعد، بلند خندیدم.

بغلش کردم. آروم گفتم:

– حالا دیگه سه‌تایی عاشقیم...

پارت ۲۱ – از زبان آراد

زندگی ساده شروع شد.

تو همون کلبه‌ی کوچیک، ولی با دلای بزرگ.

پارت ۲۲ – از زبان هلیا

صبحا با صدای نفساش بیدار میشدم.

کنارش، دنیام قشنگ‌تر بود.

پارت ۲۳ – از زبان آراد

هر روز با یه شاخه گل وحشی براش میومدم.

دستای کوچیکش گلارو محکم میگرفت و لبخند میزد.

پارت ۲۴ – از زبان هلیا

گاهی دستمو میگرفت، میبردم زیر بارون.

باهم می‌رقصیدیم.

بی‌خیال دنیا.

پارت ۲۵ – از زبان آراد

یه شب، زیر بارون،

بوسه‌های داغمون با بارون قاطی شد.

رابطه‌مون قشنگ‌تر و عمیق‌تر شد.

لمسش، بوسه‌هاش، پر از عشق بود.

پارت ۲۶ – از زبان هلیا

دستاشو حس می‌کردم رو بدنم.

نفساش تو گوشم.

گرمای آغوشش تو قلبم.

پارت ۲۷ – از زبان آراد

اون شب، توی تاریکی،

عاشقانه و آروم، مال هم شدیم.

پارت ۲۸ – از زبان هلیا

هیچ وقت اون شب رو یادم نمیره.

چطور آروم بغلم کرد.

چطور عاشقانه همدیگه رو لمس کردیم.

پارت ۲۹ – از زبان آراد

دیگه هلیا فقط عشق نبود.

نفس من شده بود.

پارت ۳۰ – از زبان هلیا

زندگی ساده ولی خوشبختی بود.

هر شب تو بغل هم،

هر روز با عشق.

پارت ۳۱ – از زبان آراد

بعضی وقتا میشستم و فقط نگاش میکردم.

چطور لباشو میجوید وقتی خجالت میکشید...

پارت ۳۲ – از زبان هلیا

یه روز، بهم گفت:

ـ دلم میخواد فرشته‌ای از عشق ما بیاد...

لبخند زدم.

چیزی نگفتم، ولی ته دلم لرزید.

پارت ۳۳ – از زبان آراد

چند هفته بعد، فهمیدیم هلیا بارداره.

خدای من...

دنیام قشنگ‌تر شد.

پارت ۳۴ – از زبان هلیا

تو بغل آراد گریه کردم.

از خوشحالی.

از عشق.

پارت ۳۵ – از زبان آراد

هر شب شکمشو بوس میکردم.

با بچه‌مون حرف میزدم.

پارت ۳۶ – از زبان هلیا

صبح با بوسه‌هاش بیدار میشدم.

عشق از چشمام میبارید.

پارت ۳۷ – از زبان آراد

هر روز بیشتر عاشقش میشدم.

عاشق هلیا،

عاشق دختر کوچولومون.

پارت ۳۸ – از زبان هلیا

روزای آخر، با سختی بارداری می‌گذشت.

ولی عشق آراد همه چیزو آسون‌تر میکرد.

پارت ۳۹ – از زبان آراد

بالاخره اون روز رسید.

دخترمون به دنیا اومد.

زیباترین معجزه‌ی زندگیمون.

پارت ۴۰ – از زبان هلیا

با بغض و لبخند،

آراد بوسه‌ای طولانی به پیشونیم زد و گفت:

ـ تو همه‌ی دنیامی هلیا...

ـ تو و دخترمون...

و من، با تمام وجودم حس کردم که خوشبخت‌ترین زن دنیام.

ــ پایان ــ

پارت ۱ – از زبان آراد

همه چیز یهویی شروع شد.

تو کلبه‌ی کوچیک پدرم، وسط یه شب بارونی، دیدمش.

با چشمای خیس، با شونه‌های لرزون.

بی‌هیچ حرفی، پتو انداختم دورش.

اون لحظه فهمیدم، این دختر قراره دنیامو عوض کنه.

پارت ۲ – از زبان هلیا

هیچ جا برام امن نبود، جز همون کلبه تاریک...

و اون پسر با نگاه گرمش.

کنار شومینه نشستم.

گرمای نگاهش بیشتر از آتیش گرمم می‌کرد.

پارت ۳ – از زبان آراد

اسمشو پرسیدم.

آروم گفت: «هلیا».

چه اسم قشنگی.

لبخند زدم و گفتم:

ـ از امشب، دیگه تنها نیستی.

پارت ۴ – از زبان هلیا

لبخندش آرومم کرد.

دلش باهام مهربون بود، بدون قضاوت، بدون ترحم.

واسه اولین بار بعد مدت‌ها حس کردم هنوز میشه به کسی تکیه کرد.

پارت ۵ – از زبان آراد

اون شب کنارش نشستم.

دستشو گرفتم.

هیچ حرفی نزدیم، فقط سکوت...

فقط دلهامون که آروم شده بودن.

پارت ۶ – از زبان هلیا

صبح که شد،

آراد برام صبحونه درست کرد؛

یه لیوان شیر گرم و نون پنیر ساده.

همون لحظه فهمیدم، گاهی ساده‌ترین چیزا قشنگ‌ترین عشق‌ها رو میسازن.

پارت ۷ – از زبان آراد

با لبای خندونش عاشق‌تر شدم.

دلم میخواست همیشه اون لبخند مال من باشه.

تصمیم گرفتم کاری کنم که هیچ وقت غم به دلش نیاد.

پارت ۸ – از زبان هلیا

باهم رفتیم تو جنگل.

قدم زدیم، خندیدیم، شوخی کردیم.

بارها دلم خواست دستشو بگیرم ولی خجالت می‌کشیدم.

تا اینکه خودش دستمو گرفت.

بی‌هوا.

بی‌اجبار.

پارت ۹ – از زبان آراد

دستاش تو دستم، انگار دنیا آروم شد.

نگاش کردم، گفتم:

ـ دوست دارم هلیا.

چشماش برق زد.

لباش لرزید.

ولی حرفی نزد.

فقط دستمو محکم‌تر گرفت.

پارت ۱۰ – از زبان هلیا

قلبم تند میزد.

چطور میتونستم انکار کنم؟

منم دوستش داشتم، از همون لحظه‌ی اول.

سرمو انداختم پایین و لبخند زدم.

فهمید...

بدون اینکه چیزی بگم، فهمید.

پارت ۱۱ – از زبان آراد

اون شب بارون گرفت.

تو کلبه نشستیم کنار هم.

شومینه روشن بود و دلای ما داغ‌تر از آتیش.

آروم گفتم:

ـ میشه همیشه اینجا بمونی؟

سرشو به نشونه‌ی آره تکون داد.

پارت ۱۲ – از زبان هلیا

دیگه فراری نبودم.

دیگه بی‌پناه نبودم.

تو آغوش آراد، تو لبخندش، یه دنیا آرامش پیدا کرده بودم.

پارت ۱۳ – از زبان آراد

کم‌کم خجالتش ریخت.

بهم عادت کرد.

به دستام، به نگاهم، به بودنم.

یه شب وقتی داشتیم میخندیدیم،

آروم گونه‌شو بوسیدم.

قلبم از شدت تپش داشت منفجر میشد.

پارت ۱۴ – از زبان هلیا

اولش خشکم زد.

بعد آروم چشامو بستم.

بوسه‌ش شیرین‌ترین چیزی بود که تو زندگیم حس کرده بودم.

دل دادم بهش، با تمام وجود.

پارت ۱۵ – از زبان آراد

اون شب فهمیدم دیگه بدون هلیا نمیخوام زندگی کنم.

باید مال هم می‌شدیم، رسمی، همیشگی.

پارت ۱۶ – از زبان هلیا

دستشو محکم گرفتم.

توی دلم هزار بار گفتم:

ـ بله...

هرچی اون میخواست، منم میخواستم.

پارت ۱۷ – از زبان آراد

فرداش رفتم شهر.

با پدرم حرف زدم.

خوشحال شد.

موافق بود.

همه چیز آماده شد.

پارت ۱۸ – از زبان هلیا

یه لباس سفید ساده خریدیم.

نه آرایش خاصی، نه جواهرات آنچنانی.

فقط عشق بود، فقط دل بود.

پارت ۱۹ – از زبان آراد

روز عقد، وقتی دیدمش با اون لباس سفید...

نفسم برید.

چشماش پر از اشک بود.

ولی اشک خوشبختی.

پارت ۲۰ – از زبان هلیا

حلقه رو تو انگشتم کرد.

دستمو بوسید.

آروم تو گوشم گفت:

ـ خوشبختت میکنم... قول میدم.

و من با لبخند، باورش کردم.

---

چند روز بعد – از زبان مهسا:

چند روز بعد از اون صبح شیرین، با کلی ذوق و شوق رفتیم دکتر.

کیان دستمو ول نمی‌کرد، مثل یه بچه کوچولو هی می‌پرسید:

ـ خوبه؟ سالمه؟ خطری نیست؟

تو اتاق سونوگرافی که صدای قلب کوچولومونو شنیدیم، کیان اشک تو چشماش حلقه زد.

منم دیگه نتونستم جلوی اشکامو بگیرم...

خدایا... این خوشبختی واقعی بود.

اما دکتر یه کم جدی نگاهم کرد و گفت:

ـ عزیزم چون بدنت ضعیفه و علائمت زیاده، بهتره فعلاً کار نکنی، استراحت مطلق.

کیان مثل برق گرفته‌ها نگام کرد.

هنوز دکتر حرفش تموم نشده بود، محکم گفت:

ـ شنیدی؟ استراحت مطلق!

ـ دیگه بیرون رفتن کار کردن تعطیل خانومی!

من؟! من که اصلاً اهل خونه نشینی نبودم!

لبامو ورچیدم و اخم کردم.

همینجوری که سعی داشتم قیافه جدی بگیرم گفتم:

ـ من که حالم خوبه... فقط یه ذره خسته میشم دیگه، این که چیزی نیست!

کیان خندید، اون خنده‌ای که همیشه دلمو می‌لرزوند، نزدیکم شد و آروم دم گوشم زمزمه کرد:

ـ خانوم کوچولو... تو دیگه فقط مال من و این نی نی تو شکمتونی...

ـ کار دیگه تعطیل! فهمیدی یا باید تنبیه بشی؟

سرخ شدم... ولی دلم نمی‌خواست همینجوری کوتاه بیام.

با شیطنت گفتم:

ـ آقای شوهر! شما نمی‌تونی منو زندانی کنی!

ـ من آزادم... تازه به تو چه!

چشمای کیان برق زد.

آروم دستمو گرفت، کشید تو بغلش و لبامو بوسید...

یه بوسه‌ی آروم اما پر از عشق.

نفس‌هام بند اومد.

زمزمه کرد:

ـ حالا که اینجوریه، مجبورم بیشتر مراقبت کنم خانوم لجبازم...

خودمو تو بغلش جا دادم.

کیان دستشو گذاشت رو شکمم و آروم نوازش کرد.

ـ مهسا... من بدون تو و این کوچولو نمی‌تونم نفس بکشم.

ـ بخاطر دوتاتون حاضرم همه دنیارو بیخیال شم.

تو دلم ذوق می‌کردم... می‌دونستم ته ته دلم می‌خوام این ناز کشیدنا و لوس شدنا ادامه پیدا کنه.

اون شب، تو آغوشش، با دستاش که آروم شکمم رو نوازش می‌کرد، خوابم برد...

کنار مردی که عاشقانه دوستم داشت، کنار عشقم، کیان.

چند ماه بعد – ماه‌های آخر بارداری – از زبان مهسا:

دیگه حسابی شکمم گرد و قلنبه شده بود.

هرچی لباس داشتم دیگه بهم نمیومد و مجبور شده بودم کلی لباس حاملگی بخرم.

کیانم که بدتر از من ذوق داشت، هر روز دستشو میذاشت روی شکمم و با نی‌نی حرف میزد.

ـ مرد کوچولوی بابا... زودتر بیا دنیامونو روشن کن.

مادر کیان هم اومده بود پیشمون،

مثل پروانه دورم می‌چرخید، غذاهای مقوی درست می‌کرد،

حتی شب‌ها کنارم می‌نشست تا خوابم ببره.

گاهی وقتا تو دلم می‌گفتم:

ـ انگار دوباره مامان دارم... خدا چقدر منو دوست داره که یه همچین خانواده‌ی قشنگی نصیبم کرده.

کیان هم که دیگه نگو...

هرجا می‌رفت، ده دقیقه یه بار زنگ میزد:

ـ مهسا جون خوبی؟ چیزی لازم نداری؟

ـ نکنه بلند شدی؟ نکنه کار کردی؟

منم با شیطنت می‌خندیدم و گفتم:

ـ نترس آقای نگران، دارم لم میدم رو مبل!

کیان همیشه آخرش میگفت:

ـ دوتا عشق زندگیم... برام دعا کنید زودتر برسونیدش به بغلم.

**

بالاخره اون روز اومد...

با درد شدیدی از خواب پریدم.

کیان با وحشت بیدار شد.

ـ چی شد عشقم؟ شروع شده؟

با ناله گفتم:

ـ آره... فکر کنم کوچولومون میخواد بیاد!

همه چیز با عجله گذشت،

کیان با دستای لرزون ماشینو روشن کرد،

مادرش دستمو گرفته بود و قربون صدقه میرفت.

تو بیمارستان همه چیز یه کابوس و یه رویا با هم بود.

درد داشتم، زیاد، ولی هر وقت چشمم به کیان میفتاد که پشت در اتاق زایمان راه میرفت و هی زیر لب دعا میکرد،

قلبم پر از عشق می‌شد.

**

بالاخره...

صدای گریه‌ی کوچولومون پیچید تو سالن.

وقتی پرستار نی‌نی کوچولو رو گذاشت بغلم، اشک تو چشام جمع شد.

یه پسر کوچولو... با موهای قهوه‌ای و لپای تپلی.

کیان با عجله اومد داخل،

چشمش که به ما افتاد، زد زیر گریه.

بغلمون کرد...

ـ عشقای من... دنیام شدید شما دوتا.

**

چند ماه بعد – از زبان مهسا:

زندگی برگشته بود به یه آرامش محض.

خونه‌مون پر شده بود از خنده‌های ریز یه موجود کوچولو که همه چیزو رنگی‌تر کرده بود.

کیان هر شب کوچولومونو بغل می‌کرد، براش قصه میگفت،

گاهی وقتا اونقدر عاشقانه نگاهمون می‌کرد که اشک تو چشماش می‌نشست.

یه شب که کوچولومون خوابیده بود،

کیان آروم بغلم کرد، پیشونیمو بوسید و گفت:

ـ مهسا...

ـ تو شدی همه‌ی آرامش من.

ـ تو شدی معنی خونه... خانواده... عشق.

لبخند زدم، سرمو گذاشتم روی شونش.

بوی آشناش، ضربان قلبش، همه چیزش برام خونه بود.

آروم چشمامو بستم و تو دلم گفتم:

ـ کاش زمان همینجا، همینجور، کنار عشق و پسرمون، وایسه برای همیشه...

و دنیامون شد پر از عشق، پر از خنده، پر از آرامش.

یک زندگی ساده اما واقعی...

کنار مردی که تموم دنیام شده بود.

پایان.

---

کیان:

وقتی رسیدیم خونه، چراغا خاموش بود، فقط نور کمی از چراغای کوچیک میومد.

آروم درو بست.

برگشتم سمت مهسا...

دلم میخواست قشنگ‌ترین شب عمرم رو باهاش بسازم.

با یه قدم اومدم جلو، دستامو دورش حلقه کردم.

نگاش پر از خجالت و شیطنت بود.

آروم گفتم:

ـ از این لحظه، فقط مال منی... فقط خودم.

سرشو انداخت پایین.

آروم دستشو گرفتم، کشیدمش سمت اتاق خواب.

تو راه، هی دستمو محکم‌تر فشار میداد، منم دستشو نوازش میکردم.

رسیدیم اتاق...

با یه حرکت آروم، چادر و لباساشو از روش باز کردم.

زیر نور ملایم، تن لطیفش جلو چشمم برق میزد.

مهسا آروم گفت:

ـ کیان... من خیلی استرس دارم.

لبخند زدم، نزدیک‌تر شدم، سرشو بوسیدم.

آروم تو گوشش زمزمه کردم:

ـ عشقم، امشب فقط عشق می‌کنیم... فقط آرامش و دوست داشتن.

آروم لبامو گذاشتم رو لباش.

اول یه بوسه آروم و لطیف... بعد کم کم پرحرارت‌تر.

لبام لباشو میمکید، دستام آروم روی تن ظریفش میلغزید.

هرچی جلوتر میرفتیم، نفسای جفتمون تندتر میشد.

بوسه‌هام از لباش پایین رفتن، رسیدن به گردنش...

مهسا دستشو تو موهام فرو برد، یه نفس لرزون کشید.

زمزمه کردم:

ـ دوست دارم... بیشتر از هرچیزی تو این دنیا.

آروم لباساشو درآوردم، تن داغش زیر دستم لرزید.

چشمای خمار و نیمه‌بازش دیوونم کرده بود.

کشیدمش تو بغلم، خوابوندمش روی تخت.

آروم خودمم لباسامو درآوردم و رو به روش دراز کشیدم.

بدون عجله، با بوسه‌های آروم و عمیق کل بدنش رو نوازش می‌کردم.

صدای ناله‌های آروم و نفسای بریده‌ش، شیرین‌ترین آهنگ دنیا شده بود برام.

آروم با دستام تنش رو نوازش کردم. بوسه‌هام سنگین‌تر شدن.

نفسش تند شده بود، چشماشو بسته بود، تنش زیر دستام می‌لرزید.

وقتی حس کردم کاملاً آماده‌ست، آروم رفتم جلو.

چشماشو باز کرد، نگاهی پر از عشق بهم کرد.

لبخند زدم، گونه‌شو بوسیدم و آروم زمزمه کردم:

ـ فقط من... فقط تو.

به آرومی واردش شدم.

تنش یه لحظه لرزید.

چشماشو بست و دندوناشو روی هم فشار داد.

آروم تو گوشش گفتم:

ـ تموم شد عشقم... دیگه مال منی.

چند قطره اشک ریخت.

با انگشتم اشکاشو پاک کردم، پیشونیشو بوسیدم.

بعد دوباره بوسه‌های آروم و پر عشق...

کم کم دردش کمتر شد و جاشو به لذت داد.

نفساش داغ شده بود، بدنش خودشو بهم چسبونده بود.

تمام اون شب، با تمام عشق و آرامش، کنارش بودم.

بارها و بارها لباشو بوسیدم، نوازشش کردم، تو آغوشم گرفتم.

هیچ عجله‌ای نبود... فقط عشق، لذت، آرامش.

وقتی بالاخره هر دو به اوج رسیدیم، خسته ولی خوشحال، تو بغل هم افتادیم.

سرشو گذاشت روی سینه‌م و آروم گفت:

ـ عاشقتم کیان... خوشبخت‌ترین دختر دنیام.

بوسه‌ی کوتاهی روی موهاش زدم و جواب دادم:

ـ و تو خوشبخت‌ترین زن دنیایی... خانومم.

اون شب، تا صبح چند بار همدیگه رو بوسیدیم، همدیگه رو خواستیم، همدیگه رو لمس کردیم...

و هربار، عشق بینمون بیشتر شد.

مهسا:

با درد زیر شکمم از خواب بیدار شدم.

پلکام سنگین بودن، بدنم کوفته و بی‌رمق.

یه کم تکون خوردم که یهو درد تیزی زیر دلم پیچید و ناله‌ی آرومی از دهنم دراومد.

چشمامو باز کردم...

کیان کنارم خوابیده بود، موهاش ریخته بود روی پیشونیش، بازوش دورم حلقه شده بود.

چقدر دیدنش تو اون حالت آرومم می‌کرد.

آروم خواستم از زیر دستاش دربیام و بلند شم برم یه چیزی درست کنم که یهو دل درد شدیدتری گرفتم و بی‌اختیار یه "آخ" بلند گفتم.

کیان فوراً بیدار شد.

با چشمای نگران و خواب‌آلود نگام کرد، دستشو دور کمرم حلقه کرد و گفت:

ـ عشقم؟ چی شدی؟ درد داری؟

لبمو گزیدم که گریه نکنم.

با صدای لرزون گفتم:

ـ زیر دلم خیلی درد می‌کنه کیان... نمی‌تونم تکون بخورم.

بدون معطلی، آروم بغلم کرد.

بهم نزدیک شد، پیشونیمو بوسید و با مهربونی تو گوشم گفت:

ـ نترس خانومم، من اینجام... همه چیز درست میشه.

آروم و با احتیاط از تخت بلندم کرد.

تنم بی‌رمق و گرم تو بغلش ولو شده بود، فقط بوی خودش، عطر تنش، نفساش که به گردنم می‌خورد آرومم می‌کرد.

باهم رفتیم سمت حموم.

کیان با مهارت درو باز کرد، و با احتیاط منو کنار دوش گذاشت.

آب گرم که خورد به بدنم، یکم دردم کمتر شد.

کیان پشت سرم ایستاده بود.

با دستای بزرگ و گرمش، آروم کمرمو ماساژ میداد.

هر از گاهی هم سرشو میاورد نزدیک و گونه‌مو می‌بوسید.

زمزمه کرد:

ـ تو قشنگ‌ترین و قوی‌ترین دختر دنیایی.

ـ من هواتو دارم... نذار دردت غلبه کنه خانومم.

سرمو تکیه دادم به سینه‌ش، چشمامو بستم.

دستاش با اون همه لطافت و عشق، داشت بدن خسته‌م رو نوازش می‌کرد.

هیچ عجله‌ای نداشت...

با آرامش، وجودمو پر از حس امنیت می‌کرد.

لبخند آرومی نشست روی لبم... با همه‌ی دردی که داشتم، دلم گرم بود.

بعد از چند دقیقه، با یه حوله‌ی گرم بغلم کرد و از حموم آورد بیرون.

نشستم روی تخت.

کیان جلو پام نشست، دستامو تو دستاش گرفت و آروم گفت:

ـ قول میدم نذارم حتی یه لحظه اذیت شی مهسا... تو دیگه همه‌ی دنیامی.

لبخند محوی زدم، چشمای قشنگشو خیره نگاه کردم.

دستم رو آورد جلو، گونه‌مو نوازش کرد و آروم یه بوسه شیرین رو لبم نشوند.

بوسه‌ای آروم، ولی پر از عشق و دلبستگی.

دوباره بغلش کردم و گفتم:

ـ دوستت دارم کیان... خیلی.

اونم تو گوشم زمزمه کرد:

ـ منم دیوونه‌ی توام خانوم خوشگلم.

کیان:

وقتی مهسا دوباره دردش گرفت و منو از خواب بیدار کرد، حس کردم قلبم تندتر از همیشه می‌زنه.

دلم میخواست دوباره لمسش کنم، تمام بدنش رو نوازش کنم، ولی دردش رو می‌دیدم و نمی‌تونستم این کارو بکنم.

چشمای خمارش و لب‌های نازک و قرمزش که همیشه آرامش بهم میداد، این بار فقط نگرانی توشون بود.

حس می‌کردم هیچ چیزی مهم‌تر از این لحظه نیست.

برای لحظه‌ای به خودم لعنت فرستادم که چرا این درد رو نمی‌تونم ازش بگیرم.

ولی همونطور که گفته بودم، "من هواتو دارم"، باید برای اون لحظه پیشش می‌موندم و اجازه نمی‌دادم چیزی اذیتش کنه.

بعد از حموم، وقتی مهسا رو با حوله پیچیدم و روی تخت گذاشتم، از اتاق رفتم بیرون.

به آشپزخونه رفتم، یه صبحونه خوشمزه براش درست کردم.

اومدم یه کیسه آب داغ هم درست کردم، چون می‌دونستم اینجوری کمی دردش کم میشه.

یادم اومد وقتی تو حموم بودیم، چقدر دستاشو محکم تو دستم فشرد و چقدر بهش وابسته شدم.

سینی صبحونه رو برداشتم و با کیسه آب داغ رفتم سمت اتاق.

مهسا هنوز تو تخت دراز کشیده بود، چشم‌هاش بسته بود ولی لبخند کوچیکی روی صورتش داشت.

بهش نزدیک شدم، کیسه آب داغ رو زیر پایش گذاشتم و سینی رو کنار تختش گذاشتم.

آروم گفتم:

ـ بیدار شدی خانوم خوشگلم؟ برای تو همه چیز رو آماده کردم.

با یه لبخند شیرین، جواب داد:

ـ مرسی... تو همیشه مهربونی.

کنارش نشستم، دستمو گذاشتم روی موهاش.

اون همیشه گفته بود که بهش احساس آرامش میدم، ولی این بار منم به حضورش نیاز داشتم.

آروم گفتم:

ـ دلم میخواست بدونی که هیچ چیزی برام مهم‌تر از این نیست که خوشحالت کنم.

لبخند زد و دستشو گذاشت روی دستم.

درست همون لحظه بود که فهمیدم هیچ چیزی بیشتر از این لحظه نمی‌خوام.

همین که دستاشو تو دستم احساس می‌کردم، تمام دنیام بود.

یک ماه بعد – از زبان مهسا:

یه ماهی می‌شد که زندگی مشترکمون شروع شده بود.

همه چیز آروم و قشنگ بود، انگار همه‌ی دنیای قشنگمو ریخته بودن تو همین خونه‌ی کوچیکمون.

هر روز صبح کیان با یه بوسه‌ی آروم بیدارم می‌کرد،

با لبخند قشنگش می‌گفت:

ـ خانومی باید بری سر کار دیگه، تنبلی نکن!

و منم با لبخند و شیطنت، بیشتر خودمو تو بغلش لوس می‌کردم.

همه چیز خوب بود... تا اینکه یه مدت حس عجیبی داشتم.

تهوع‌های عجیب، خستگی زیاد، و مهم‌تر از همه... پریودم عقب افتاده بود.

اولش خواستم به خودم بقبولونم چیزی نیست، اما دلم آروم نمی‌شد.

صبح جمعه که کیان هنوز خواب بود، یواشکی از تخت بلند شدم.

بی‌صدا رفتم تست بارداری که چند روز پیش خریده بودم رو آوردم.

با استرس نشستم توی سرویس... دستام می‌لرزید.

چند دقیقه که گذشت، وقتی دو خط پررنگ روی تست دیدم، قلبم تند تند زد.

دستمو روی دهنم گذاشتم که جیغ نکشم.

اشکام از خوشحالی جمع شده بود.

آروم برگشتم سمت اتاق.

کیان چشم‌هاشو بسته بود ولی من می‌دونستم بیداره... همیشه حسم قوی بود نسبت بهش.

لب تخت نشستم.

دلم نمی‌خواست همینجوری بگم، یه چیزی تو دلم قلقلک می‌داد.

تست رو گرفتم جلو صورتش و با یه لبخند شیطنت‌آمیز گفتم:

ـ بلخره این آقای شیطون کار خودشو کرد!

چشم‌های کیان باز شد و به تست نگاه کرد، بعدم خیره شد به من.

انگار کل دنیاش تغییر کرد.

یه دفعه پرید بغلم، محکم فشارم داد،

بوسه‌های ریز و عاشقونه میزد روی گونه‌هام، پیشونیم، لبام.

ـ وای مهسا... کوچولومون... ما قراره سه نفر بشیم!

تو بغلش خندیدم و زمزمه کردم:

ـ آره عشقم... ما داریم خانواده میشیم.

همون لحظه، اونقدر احساس خوشبختی کردم که حس کردم همه دنیا مال ما شده.

کیان آروم دستشو گذاشت رو شکمم، انگار همون لحظه بیشتر از همیشه دوسم داشت.

مهسا:

تا عصر هزار بار گوشیمو چک کردم، انگار بچه شده بودم. یه پیام ساده‌ش میتونست روزمو بسازه. اما خبری نشد.

با خودم گفتم: «ول کن بابا، شاید الکی خواسته شماره بگیره!»

داشتم خودمو گول میزدم که یهو گوشی لرزید.

"کیان: امیدوارم روز خوبی داشته باشی مهسا."

لبخندم تا گوشم کشیده شد. جواب دادم:

"مرسی... توام همینطور."

چند دقیقه بعد، دوباره پیام داد:

"امشب میای یه دوری بزنیم؟"

وااای خدا، قلبم داشت از جاش کنده میشد. سریع نوشتم:

"کجا؟"

جواب داد:

"یه جای آروم، که بشه حرف زد."

با کلی استرس نوشتم:

"باشه."

تا شب صد بار لباس عوض کردم. آخرشم یه شلوار جین و مانتوی ساده پوشیدم. آرایشم خیلی لایت بود، نمیخواستم خیلی جلب توجه کنم.

کیان جلوی خونه ماشینشو پارک کرده بود. یه بی‌ام‌و مشکی... وای چقدر همه چیزش جذاب بود.

سوار شدم. بوی عطرش پیچید تو ماشین، یه بوی مردونه‌ی خاص که دیوونه‌کننده بود.

کیان با لبخند گفت:

ـ خوش اومدی خوشگل خانوم.

لبخند خجالتی زدم. راه افتادیم. خیابونای خلوت شب و صدای آروم موزیک، همه چیز قشنگ بود.

بعد چند دقیقه سکوت، گفت:

ـ مهسا... میدونی از دیشب فقط یه چیز تو ذهنم مونده؟

نگاش کردم، با کنجکاوی پرسیدم:

ـ چی؟

یه کم مکث کرد و گفت:

ـ چشات... انگار کل دنیامو ریختی به هم.

نفس تو سینه‌م حبس شد. نمیدونستم چی بگم. فقط حس کردم صورتم داغ شده.

کیان ادامه داد:

ـ من تا حالا هیچ دختریو اینجوری حس نکردم. نمیخوام گم بشی... میشه یه فرصت بدی بیشتر آشنابشیم؟

نگاه ازش دزدیدم ولی دلم یه جوری شده بود. نرم و گرم. با صدایی آروم گفتم:

ـ آره... منم دوست دارم بدونم تو کی هستی.

یه لبخند واقعی نشست رو لباش. بعدم آروم دستمو گرفت. دستش گرم بود، محکم ولی مهربون.

اون شب با حرف زدن گذشت... بدون عجله، بدون عجیب بودن... فقط یه حس قشنگ بینمون بود.

یه شروع آروم... که حس میکردم میتونه به یه عشق عمیق تبدیل بشه.

مهسا:

از اون شب به بعد تقریبا هر روز باهم حرف می‌زدیم. یه وقتایی دانشگاه، یه وقتایی کافی‌شاپ، گاهی هم فقط تو ماشینش میشستیم و ساعت‌ها حرف می‌زدیم.

عجیب بود... کیان همون کسی شده بود که همیشه فکر می‌کردم وجود خارجی نداره.

آروم، فهمیده، خوشتیپ... و از همه مهم‌تر، به حرفام گوش می‌داد.

چند هفته گذشت. اون روز وقتی دیدمش، یجور خاصی نگام می‌کرد. یه نگاهی که تهش عشق بود.

دعوت کرد بریم یه جای خاص. منم قبول کردم.

سوار شدم و حرکت کردیم به سمت خارج شهر. یه باغ قشنگ و آروم... پر از درختای سبز و یه برکه کوچیک وسطش.

پیاده شدیم. نسیم ملایم موهامو بهم ریخته بود.

کیان دستمو گرفت، خیلی محکم و مطمئن. قلبم تند تند میزد. حس کردم این بار فرق داره.

آروم گفت:

ـ مهسا... میخوام چیزی بهت بگم.

لبم خشک شده بود. فقط نگاهش کردم.

ـ من تو رو نمیخوام فقط برای چند روز... یا چند ماه...

نفس عمیقی کشید.

ـ میخوام برای همیشه کنارم باشی.

دستشو گذاشت رو قلبش. گفت:

ـ این قلبه فقط برای توئه. میخوام بیام خواستگاریت.

نفسم بند اومده بود. بغض قشنگی گلومو گرفت. دلم میخواست همون لحظه بپرم بغلش. ولی فقط آروم گفتم:

ـ مطمئنی کیان؟

لبخندش عمیق‌تر شد. گفت:

ـ از وقتی تورو دیدم، هیچ چیزی به این اندازه برام واضح نبوده.

دستم تو دستش بود. حس کردم چقدر دنیام قشنگ شده.

کیان گفت:

ـ امشب میرم با مامانم حرف میزنم. نمیخوام حتی یه روز دیگه بدون تو بگذره.

اون لحظه فهمیدم که کیان فقط حرف نمی‌زنه، مرد عمله...

مردی که میشه بهش تکیه کرد.

کیان:

وقتی گفتم میخوام بیام خواستگاریت، تو چشم مهسا یه چیزی بود... یه غم قشنگ.

آروم گفت:

ـ من پدر و مادرم و پنج ساله از دست دادم... فقط خاله‌م رو دارم.

قلبم یه لحظه گرفت. دلم خواست بغلش کنم و بگم: "دیگه من هستم برات."

گفتم:

ـ مهم نیست مهسا... من خودتو میخوام. هر جا که باشه، هر جوری که باشه، من میام خواستگاریت.

همون شب، وقتی برگشتم خونه، نشستم با مامانم حرف زدم.

مامانم یه زن آروم و مهربونه. خیلی خوشش اومد وقتی از مهسا تعریف کردم.

گفت:

ـ فردا زنگ بزن وقت بذار، بریم.

مهسا:

خاله شهین وقتی فهمید میخوان بیان، ذوق زده شد. همش قربون صدقه‌م میرفت.

ـ الهی فدات بشم خاله جون... بالاخره قسمت شد دخترم.

کلی خونه رو تر و تمیز کردیم. خاله شهین یه ذره استرس داشت، ولی من بیشتر!

هی لباس عوض کردم، هی تو آینه خودمو نگاه کردم. آخر سر یه مانتوی ساده آبی نفتی پوشیدم با یه روسری سفید... خیلی رسمی ولی ساده.

ساعت پنج عصر قرار بود بیان.

تا زنگ در خورد، انگار قلبم داشت از جا کنده میشد.

خاله با خوشرویی درو باز کرد.

کیان با مامانش اومده بودن... وای خدا، چقدر شیک بودن!

مامان کیان یه خانوم خیلی باوقار و خوشرو بود.

همین که نشستیم، کیان چشم ازم برنمیداشت. خاله شهینم با یه لبخند بزرگ همه چی رو زیرنظر داشت.

بعد از کلی خوش و بش، مامان کیان رو به خاله گفت:

ـ ما اومدیم که رسماً مهسا خانوم رو برای پسرم خواستگاری کنیم.

خاله شهین با لبخند گفت:

ـ خوش اومدین... مهسا دختر خیلی خوبیه، اما بی‌پدر و مادر بزرگ شده. دلم میخواد قدرشو بدونید.

مامان کیان نگاهی بهم کرد و گفت:

ـ از وقتی پسرم مهسا رو شناخته، دیگه هیچ دختری به چشمش نیومده.

ـ ما دنبال اصل و نژاد نیستیم، دل پاک میخوایم.

دلم گرم شد با حرفاشون. کیانم همش با نگاهش حرف میزد، انگار داشت بهم میگفت: "دیگه تموم شد، شدی مال من."

صحبت‌ها خوب پیش رفت. قرار شد بعد از چند روز برای مراسم بله‌برون رسمی‌تر بیان.

اون شب، وقتی کیان پیام داد:

"تو شدی دختر رویاهام مهسا..."

با اشکای قشنگ، تو دلم گفتم:

"منم دیگه بدون تو نمیخوام زندگی کنم."

مهسا:

بعد از جلسه‌ی خواستگاری، همه چی بینمون رسمی‌تر شد. ولی اون نگاهای کیان... انگار تازه داشت شعله می‌گرفت.

هر روز بیشتر حس میکردم که چقدر دلم براش میره.

قرار شد چند روز بعد بله‌برون بگیریم، ولی قبلش کیان گفت میخواد یه بار دیگه باهام تنها حرف بزنه.

با هم قرار گذاشتیم تو همون کافه‌ی همیشگیمون.

وقتی اومد، یه دسته گل رز سفید دستش بود.

نگاه خاصش باعث شد دلم تو دلم نباشه.

کنارم نشست، آروم گفت:

ـ مهسا... تو بهترین اتفاق زندگی منی.

گرمایی که تو صداش بود، دلمو لرزوند. نگاش کردم، چشم تو چشم شدیم...

آروم دستمو گرفت. سرمو انداختم پایین.

آروم گفت:

ـ نگام کن عشقم...

سرمو آروم بلند کردم.

یه لحظه مکث کرد... بعد خم شد و خیلی خیلی آروم، لباشو گذاشت رو لبام.

یه بوسه‌ی کوتاه و لطیف...

اما همون یه لحظه، انگار دنیا دورمون چرخید.

نفسم بند اومده بود. دستاشو دورم حلقه کرد و من آروم سرمو گذاشتم رو سینه‌ش.

قلبش تند تند میزد، درست مثل من.

تو گوشم زمزمه کرد:

ـ زودتر میخوامت... میخوام هر صبح کنارم بیدار شی.

اون لحظه فهمیدم که دیگه هیچ چیزی بین ما کم نیست. نه حرف، نه حس، نه عشق.

فقط باید این فاصله‌ی کوچیکم تموم شه.

کیان:

وقتی لباشو لمس کردم، فهمیدم دیگه بدون مهسا نمی‌تونم زندگی کنم.

تمام زندگیم شده بود اون لبخند قشنگ و اون چشمای دریاییش.

دلم میخواست همین فردا برم دنبالش، بیارمش خونه‌ی خودم.

نویسنده:maryam

ی روز یکی از هم دانشگاهیام منو به تولدش دعوت کرد و منم قبول کردم

اها یادم رفت خودمو معرفی کنم بهتون من مهسا هستم و تنها زندگی میکنم پدر مادرمو تو تصادف از دست دادم و۵ساله تنها زندگی میکنم خب بریم که اماده بشیم برای شب 

ازدانشگاه که اومدم یکم کارامو کردم غذا خوردم و رفتم حموم اومدم و لباس مشکی بلندمو پوشیدم با کفش پاشنه بلند ۷ سانتیم اونم مشکی بود فک کنم تا الان فهمیدید که عاشق رنگ مشکیم

سوار ماشین قشنگم شدم و حرکت کردم و تو راه برای هم دانشگاهیم کادو خریدم و تا برسم پارتی شروع شده بود داخل پارتی دختر پسر خیلی زیاد بود هر دختری میدیدی افتاده ور دل ی پسر و داره لاس میزنه اه چقد بدم میاد از این جور دخترای پیکمی  از فکر که اومدم بیرون مینارو دیدم مینا هم دانشگاهیمه همون که تولدشه با دوس پسرش اومد طرفم و کادوش بهش دادم و تبریک گفتم بهش و رفت 

چون زیاد مشروب اینا نبودم فقد یکم خوردم تو حال خودم بودم که برخورد کردم با ی نفر این پسره رو قبل دیده بودم داخل دانشگاه فک کنم برادر رل مینا باشه خوب بسته دیگه امار دادن.

ی معذرت خواهی کردم ولی او همین طوری مونده بود داشت نگاهم میکرد.دیگه تقریبا اخرای پارتی بود تقریبا صب بود که اومدم خونه و تمام راه داشتم به نگاه های اون یارو فک میکرد.

کیان:

از وقتی با اون دختر برخود کردم از ذهنم بیرون نمیره چشای ابی اقیانوسیش واییی من چم شده اخه

رفتم دوش بگیرم بلکه فکرم ازاد بشه ولی نه اون دختر خیلی فرق میکرد.

مهسا:

صبح داشنگاه د اشتم و خواب موندم بچه درس خون زیاد نبودم بیشتر داخل کلاس گوش میکردم بلند شدم کارای مربوط کردم و اماده شدم رفتم سمت ماشینم من ماشینمو خیلی دوس دارم چون از بچگی عاشق ۲۰۶ نوک مدادی بودم که الان دارمش

خوب سوار شدم و یک تخت رفتم سمت دانشگاهم ی کلاسم تمومم شده بود ولی به دومی رسیدم تا رفتم تو همون پسره دیشبی دیدم نشسته اونجا از شانس خیلی گند من فقد پیش ائن جا خالی بود و رفتم نشستم تمام کلاس سنگینی نگاهی روم بود.

گیان همون دختره دیشبی بود و چون جایه دیگه خالی نبود اومد بغل من نشست نمیتونستم نگاهش نکنم نمیدونم چشم شده من که همه دنبال ی توجه کمم بودن عاشق شدم اونم عاشق ی نفری که حتا توجه هم بهم نمیکنه نمیدو نم کی کلاس تموم شد و دیدم داره میره و دنبالش رفتم.

مهسا:

حس کردم یکی داره دنبالم میاد. سرم و چرخوندم دیدم همون پسره‌ست. یعنی چی میخواد؟ یه لحظه ترسیدم ولی سریع به خودم مسلط شدم. با خودم گفتم ولش کن، مهم نیست. راه افتادم سمت کافی‌شاپ دانشگاه. ته دلم یه ذره استرس داشتم، یه حس عجیبی بود که نمی‌دونستم باید خوشحال باشم یا نگران.

نشستم یه قهوه سفارش دادم. هنوز قهوه نیومده بود که دیدم اومد جلو. وای خدا! خودشه!

یه لبخند آروم زد و گفت:

ـ سلام... میشه بشینم؟

نگاش کردم، چشماش یه جور خاصی بود، نه قهوه‌ای، نه مشکی، یه جورایی بین این دوتا...

گفتم:

ـ اوکی، بشین.

اومد نشست روبه‌روم. چند ثانیه سکوت شد. من که رسماً داشتم از استرس سکته می‌کردم. ولی مثلا خودمو خونسرد نشون دادم. اونم همینطور.

گفت:

ـ من کیانم...

یه لبخند زدم و گفتم:

ـ میدونم، دیشب برخورد داشتیم، یادت نیست؟

خندید، چه خنده‌ی قشنگی داشت، قلبم یه لحظه وایساد انگار.

ـ چرا یادمه... خیلی هم خوب یادمه.

نمیدونستم چی بگم. دست و پامو گم کرده بودم. قهوه‌مو آروم خوردم و زیرچشمی نگاش میکردم. حرفاش ادامه پیدا کرد:

ـ میشه شمارَتو داشته باشم؟ فقط دوست دارم بیشتر بشناسمت.

یعنی قلبم اومد تو دهنم! ولی خب مثلاً خونسرد گفتم:

ـ اوکی...

گوشی شو درآورد و شماره رو گرفتم براش.

کیان لبخند زد و گفت:

ـ مرسی مهسا... خیلی خوشحالم آشنا شدیم.

بعدشم آروم خداحافظی کرد و رفت. من موندم و یه دنیا فکر. یعنی قراره چی بشه بینمون؟